28 oktober 2014

Vandaag is de laatste dag in dit prachtige hotel. Ondanks de vele sterren en het zwembad heb ik niet gezwommen. Het zwembad heeft de grote van een postzegel. In 1,5 slag ben je aan de overkant. Het is er wel heerlijk tropisch warm. Dit hotel doet me wat aan Indonesië denken. Zodra je uit de poort bent kom je in een andere wereld. Dit komt mede omdat je als je meerzicht hebt er eigenlijk niets is wat je specifiek aan Peru doet denken. Meren met bergen zijn er in Europa ook wel. Nou ja het enige is dat 's ochtends vroeg, met name, de vrouwen, in Peruaanse kleding, hun schapen en koeien naar de graslanden bij het meer brengen en ze aan het eind van de middag weer ophalen. Aan de achterkant van het hotel is het anders ( zie foto). Daar werd een paar dagen geleden het land omgeploegd met 2 ossen. De hele familie hielp mee met het inzaaien van gewassen. Wat ik vreselijk vind is de 2 varkens die overdag in de brandende zon liggen te hijgen. Er is geen schaduw en ze hebben geprobeerd een kuil te graven om wat meer koelte te krijgen. Elke keer als ik naar mijn kamer ga of wegga dan zie ik dat weer. Vreselijk. En 's avonds worden ze weer opgehaald want dan wordt het te koud! Vanaf een uur of 17.00 wordt het hier inderdaad echt koud. Wat opvalt aan deze varkens is dat ze niet gecastreerd worden. Nooit zag ik in Nederland zulke grote varkensballen. Maar misschien heb ik er ook nooit zo op gelet.
Als de zon schijnt overdag en dat is tot nu toe eigenlijk elke dag geweest, dan is de straling erg sterk. Maar hier bij het meer heb je een koele wind en dan heb je daar niet zo'n erg in. Ik begrijp nu ook waarom de mensen hier hoeden dragen. Doe je dat niet dan drogen je huid maar ook je lippen helemaal uit. Deze juf loopt hier dus ook meestal met een hoed op.
Vandaag wilde ik de forellenkwekerij wel eens bekijken. Ik was verbaasd dat hier zo,iets was. Ik bedoel met zo'n groot meer. Daar moet toch genoeg vis in zitten.
Toen ik bij de grote weg kwam werd ik zowat omvergereden door een camper. Het was eigenlijk een soort vrachtautootje waar een kampeergedeelte op was geschoven. De auto had een Amerikaans kenteken en een Italiaanse en Duitse vlag er naast geplakt. De jongeman die uitstapte was een Italiaan. Zijn Duitse vriendin was even terug naar haar land. Hij was nu op zoek naar hostel Cabaña waar hij zijn camper kon parkeren. Nu wilde het toeval dat ik daar gisteren was wezen kijken, omdat mensen me er op gewezen hadden dat het een goed en goedkoop hostel was. Prijs bewust als ik ben, ben ik ook even gaan kijken. En inderdaad voor 50 soles ( 1/3 van wat ik nu betaal) zag het er prima uit. Alles wat primitiever natuurlijk en niet zo'n uitgebreid ontbijt buffet etc. Maar ja. Geen uitzicht op het meer. Dan hadden ze een paar bomen moeten kappen en dat zat er niet in. Het waren eigenlijk een aantal bungalows (Cabaña's) die in een soort park lagen en in die huizen waren de kamers gemaakt. Het was er mooi en rustig. Ik ben met de jongeman mee naar boven gelopen en heb aangewezen waar het was. Ik denk overigens niet dat hij een staplaats in die tuin kan krijgen.
Ik ben verder doorgelopen naar boven omdat op de kaart aangegeven werd dat de kwekerij daar ergens moest zijn. Dat klopte ook maar ik kwam aan de verkeerde kant bij een hoge oever van een beekje uit. En om de kwekerij heen stonden allemaal hekken. Om nu weer helemaal naar beneden en dan via de andere kant de zeer forse klim weer omhoog te maken daar voelde ik weinig voor. Dus ik ben de heuvel verder op geklommen, om een afgescheiden veld met lama's heen, waar ik ik getrakteerd werd op een magnifiek uitzicht over het meer. Maar waar tevens een zeer forse wind stond. Ik was blij dat ik mijn dikke trui bij me had. Het viel me op dat hier, in tegenstelling tot de omgeving van het ecoproject, overal muurtjes en hekken stonden. Je kon dus niet even zomaar rechtdoor steken.
Dus middels wederom een forse klim om de hekken heen en vandaar langs het hek weer langzaam terug naar beneden. Ik kwam opnieuw bij de zeer hoge oever van hetzelfde beekje uit. Maar gezien de getreden paden zou je zeggen dat je daar toch verder moest kunnen. Dat bleek ook zo. Achter het bosje was een stijl trappetje in de modder gemaakt. Aan de overkant zag ik een goed onderhouden gebouw op een omrasterd grondstuk. Maar enkele van de vele deuropeningen hadden een deur. Maar die was dan ook prachtig gelakt. Iets heel bijzonders voor deze omgeving. Het deed me erg aan een paardenstal denken. Dat bleek het dus ook te zijn zoals ik later zag. Tevens zag ik naast de paardenstal op een verhoginkje iets wat op een maquette van een rechthoekig gebouw leek. Ik was benieuwd wat dat zou zijn. Dus op weg. Nog voor ik het trappetje kon betreden werd ik bijna omver gesprongen door een waarschijnlijk nog jonge hond. Ik ben namelijk geen hondenkenner dus het inschatten van de leeftijd van zo'n beest is voor mij wat moeilijk. Overigens is dit de 1e hond die ik in Peru ben tegen gekomen die bij je op springt. De meeste honden zijn hier heel lief en rustig. Het was voor mij dan ook een hele opgaaf om zonder kleerscheuren van dat hele stijle trappetje naar beneden te komen. Een trappetje dat natuurlijk aan één kant geen zijkant had en waar het stijl naar beneden liep. Maar met veel gedoe is het me gelukt. Toen ik beneden was verscheen er ineens een oude man uit het niets. Dus ik liep op de man af om hem te groeten. Ondertussen had ik gezien dat de maquette geen maquette was maar een stenen grafkist. Zo midden op een verhoginkje in de hoek van een weiland naast de paardenstal. Ik dacht:" zou daar de vrouw van die man in liggen omdat hij geen afscheid van haar kon nemen?" Maar zoiets kan natuurlijk niet. Het geheel kwam wel heel luguber over. De man bleek stokdoof te zijn en vroeg waar ik naar toe moest. Gelukkig begreep hij na wat geschreeuw en gebaren van mijn kant dat ik naar het dorp moest en hij zei terwijl hij de richting aanwees:" dat is daar beneden". Dat wist ik natuurlijk ook wel. Dus ik heb mijn route vervolgd en kwam weer veilig bij mijn hotel aan waar ik mezelf een heerlijk kopje cocathee inschonk.