belevingen in Lima

Zondag 9 november middag en avond.

Om 14.00 ben ik met volle bepakking in de brandende zon naar de bushalte gelopen. Het was een 10 minuten lopen. De bus vertrok om 15.00 uur. Je werd echter een half uur eerder verwacht i.v.m. de afhandeling van de bagage. Mijn ipad bood uitkomst om de resterende tijd door te komen. Want lekker genieten van het uitzicht op de omgeving kon niet omdat de terminal ( duur woord voor afgesloten bushalte) omgeven werd door schuttingen en voor de ingang een slagboom. Om 15.00 uur kwam er eindelijk iemand om de bagage in te checken! En om 15.15 arriveerde de bus.

Net als de vorige keren bij Cruz del Sur werd het inchecken heel zorgvuldig gedaan leek het. Als je een kaartje koopt moet je jezelf identificeren en het nummer van je paspoort opgeven. En als je instapt werden normaal gesproken je bagage en jij gecontroleerd met een soort geigerteller die heel vaak piepte. Verder werd op een bord aangegeven wat je allemaal niet in je handbagage mocht hebben. O.a. fruit en steekwapens. Net als de vorige keer had ik ook vandaag weer fruit in mijn bagage en mijn zakmes. Maar waar de vorige keren nog vluchtig met de elektronische stok door je geopende tas heen gehengeld werd en er zelfs af en toe gevraagd werd wat uit je tas te halen, werd hier heel je tas niet gecontroleerd. Alleen de stok werd rondom je lichaam bewogen. Je vraagt je af wat zorgvuldigheid is. Het lijkt heel wat maar consequent zijn ze niet.

Het reizen in deze dubbeldeks bussen is wel zeer comfortabel. Het is net of je in een vliegtuig zit. Als je meer betaalt heb je stoelen die in een slaapstand van 160 graden gezet kunnen worden. Ik zit het liefst boven. Dan heb je het meeste uitzicht en dat zijn gewoon de vliegtuigstoelen. Net als in het vliegtuig krijg je ook hier een maaltijd en wat te drinken. Op beide “deks” is een toilet. Naar het toilet gaan in de bus is wel wat onrustiger dan in een vliegtuig. Daar mag je niet eens naar het toilet als er veel turbulentie is. Met de vele bochten, heuvels, dalen en het slechte wegdek hier is het nog wel even wat erger dan turbulentie in een vliegtuig. Je staat bij voortduring te wankelen en je stuitert tegen de wanden van het toilet heen en wee als je je broek uit of aan wilt trekken.

We vertrokken toch al om 15.30 uur. Ik zat naast een “professor” filosofie aan de middelbare school. Natuurlijk blijft een leraar een leraar en begon hij me te wijzen op mijn foute gebruik van de Spaanse grammatica als ook het gebruik van de verkeerde woorden in bepaalde uitdrukkingen. Aan de ene kant is dat heel prettig. Je leert er van maar aan de andere kant leidt het je ook af van je gesprek. Alhoewel ik het woord tampoco (geen van beide) nooit meer vergeet. Dat moest ik in een zin gebruiken in plaats van het woord tambien (ook). Hierdoor dacht ik eerst dat tampoco eveneens ook betekende. Maar dat bleek anders te zijn.

Onderweg zag je weer die enorme kippenschuren in de hitte op de vlakte staan. Overigens leek het of ze leeg stonden. Maar dat zal wel niet. Ook hier heb je dus die afschuwelijke legbatterijen en kippenfokkerijen. Ik had het idee dat in Peru de dieren op natuurlijke wijze gehouden worden. Maar dat is wel het beeld dat ik op het platteland heb gekregen. En dat is natuurlijk ook wel een beetje kortzichtig of misschien was het ook wel wat ik graag wilde dat het zou zijn. Want in een stad als Lima, met 10 miljoen inwoners, volstaan die paar eieren en kippen niet die er op natuurlijke wijze op het platteland gefokt worden.

Na een dik uur rijden reden we opnieuw vlak langs de kust en daar stonden metershoge golven. Een prachtige branding zogezegd. Die had ik in Paracas gemist. Ik besefte me nu dat Paracas in een baai ligt met voor die baai ook nog eilanden. Dus het ligt heel erg beschut.
Ook op deze weg moesten we af en toe stoppen omdat er stukken “peaje” (tolweg) zijn. Waar dat in het binnenland vaak de enige weg was ( dus niet zoals in Frankrijk dat je kunt kiezen wel of geen tolweg, financieel wel profijtelijk voor het land natuurlijk) had je hier wel de mogelijkheid om een andere weg te kiezen. Het verkeer mag hier op deze peaje niet harder dan 90 km/uur rijden.
We kwamen ook langs een soort kamp. Het lag midden in het niemandsland en er was ook niemand te zien. Het was helemaal omgeven door prikkeldraad hekken. Helaas lag mijn informatiebron zwaar te pitten dus het zal voor mij altijd een vraag blijven waar dat gebouw voor diende. Het landschap was heel afwisselend en vanuit mijn hoge troon was dat echt genieten.
Er waren heel wat dorpen die uitgestorven leken. Ik vroeg me af of het zomerhuisjes voor in de regentijd waren. Hier regent het immers eigenlijk niet. De huisjes zijn ook gemaakt van gevlochten riet platen of dunne bamboe. Dus zo lek als een mandje. Maar ik begreep van mijn informant dat deze huisjes vaak als opslagruimte gebruikt worden voor delvingspullen en om er te slapen als ze daar (mee) aan het werk zijn. Er stonden delfpercelen te koop en waar geen huisjes stonden. En op andere plekken zag je hele vrachtbulten zand liggen. Daar hopen mensen kennelijk toch nog waardevolle mineralen e.d. in te kunnen vinden.
Er waren ook regelmatig hele stukken afgebrande stukken kuststrook. Ik had het idee dat op die stroken riet en biezen groeiden. Daar zie je dus eigenlijk hetzelfde als wat je bij ons vroeger ook veel zag. Het afval van de gewassen wordt verbrand.
De natuur toonde een mooi natuurverschijnsel toen er een enorme rook van een vuur opsteeg en de normaal gekleurde zon achter de rook verdween. De zon kreeg een prachtige vermiljoen rode kleur die verdween zodra we de rookwolk gepasseerd waren.

Hoe dichter je bij Lima kwam hoe meer kustplaats “resorts” je zag. Prachtige onderhouden witte huizen in wijken afgesloten door slagbomen. Deze resorts lijken allemaal op elkaar.

Bij Lima verdween het zicht. De kust bij Lima staat er ook om bekend dat die altijd in nevelen gehuld is met uitzonderingen daargelaten. Ook nu was het er zwaar beneveld.
Om 19.00 arriveerden we in het donker op de busterminal. Nadat we uitgestapt waren verdween ik direct naar het toilet want de nood was hoog en de toiletten op de meeste terminals zijn schoon en ze schommelen niet zo als in de bus.
Ik dacht ik ga gelijk even kijken wat de taxi’s kosten. Ik wist inmiddels van de terminal in Ica dat de tarieven buiten aangegeven worden. Ik werd gelijk besprongen door taxichauffeurs.
Voor dat ik vertrek maak ik altijd een getekende plattegrond van de route van de bus naar het hotel en ik had uitgerekend dat het hoogstens 1,5 km was naar het hotel. De professor die in Lima woont had gezegd dat een rit van 1,5 km maximaal 5 sol moest kosten. Op het bord met tarieven was de goedkoopste rit 15 sol. En dat was ook de prijs die de taxichauffeurs voor de rit naar mijn hotel vroegen. Want het was helemaal in centraal Lima werd er gezegd. Maar daar waren wij nu ook volgens mij. Ik snapte er niks van. Ik ging daarom eerst mijn rugzak halen om even over de taxitarieven na te denken. Want ik kon het natuurlijk wel veel te duur en onbegrijpelijk vinden maar ik kon er niet lopend ( zoals ik dat al een aantal keren eerder gedaan heb overdag. ) naar toe in donker. Dat wordt door Lonely Planet maar werd ook door de professor ten zeerste afgeraden.

Terug bij de bagagebalie bleek daar niemand meer te zijn. Er was ook geen koffer of rugzak meer te bekennen. Dat was schrikken. Zolang was ik toch niet weggeweest. Wat nu? Ik ben maar door dezelfde deur naar buiten gegaan als waardoor ik vanaf de bus de terminal ingekomen was. Maar daar werd ik tegengehouden. Ik vertelde dat ik mijn koffer verdwenen was. De man zei dat de spullen uit de bus niet meer bij de balie van deze uitgang waren maar bij de balie van bagage claims. Hij bracht me er netjes naar toe. Nou daar sloeg de paniek helemaal toe want al wat ik zag waren heel veel wachtende mensen en heel veel bagage achter de balie maar niet mijn rugzak. Aan de andere kant kon ik me niet voorstellen dat de rugzak weg zou zijn omdat ze bij Cruz del Sur heel zorgvuldig zijn met het afgeven van bagage. Je moet je plaatsbewijs, met daaraan vastgeniet het bagagelabel met nummer dat overeenkomt met het nummer van je bagagelabel aan je rugzak, laten zien anders krijg je je bagage niet mee. Er restte mij slechts om te wachten. De rij was gelukkig in een paar minuten verdwenen en ik gaf aan wat er aan de hand was. De man vroeg een moment, verdween achter de schermen en kwam met mijn rugzak terug. Wat een opluchting.

Inmiddels had ik na kunnen denken over de taxi en besloten me te laten rijden voor 15 soles. Met mijn rugzak op mijn rug en mijn kleine rugzak op mijn buik gaf ik de 1e de beste sympathieke man akkoord en liep met hem richting zijn taxi. Wat schetst mijn verbazing dat die buiten het hek van de terminal stond. Eigenlijk stond er niet één taxi binnen het hek van de terminal. Dat was niet zoals men het mij in Ica voorgespiegeld had! Langs het hek stonden een aantal auto’s achter elkaar geparkeerd. Eerst één wat een officiële taxi leek met daarachter een hele nette personen auto zonder taxikenmerken en daarachter een witte auto die helemaal onder het plamuur zat. Dat bleek de wagen van mijn taxichauffeur te zijn. Toen ik dat merkte zei ik tegen de man. Het spijt me maar ik ga niet me u mee in die auto. De man werd kwaad en begon te schelden. Dat kon me niet schelen. Ik beende terug richting de ingang van de terminal. Daar stond een seguridad (beveiligingsbeamte) en toen de man mij zag vroeg hij of er problemen waren. Ik schetste kort mijn situatie en vroeg of hij een taxi wist die veilig was. Hij keek in de rondte en wenkte even later iemand. Dus ben ik, net als de vorige keer, vol vertrouwen in die auto gestapt ook al was dit een auto zonder taxikenmerken. Het was wel een keurige auto. Toen de chauffeur mijn rugzak in de kofferbak deed heb ik toch maar het nummer van de taxi genoteerd. Je weet maar nooit. Ik vind het vreselijk dat ik zo paranoia op die taxi’s ben. Dat kost allemaal extra adrenaline. Maar dat komt o.a. door de Lonely Planet die hier heel erg voor waarschuwde en door de verslagen van mensen die ik gelezen heb die ook beroofd zijn in een taxi. Een gewaarschuwd mens telt ten slotte voor 2 maar het is niet altijd even relaxed.

De rit naar het hostel was inderdaad veel verder dan ik vermoedde. Ik dacht nog dat ik de schaalgrootte van mijn plattegrond verkeerd had gelezen. Want we reden maar door op een ellenlange straat. Ik vroeg de naam van de straat en die wist de man niet direct op te hoesten. Later noemde hij toch een naam die mij volledig onbekend voorkwam en die ik helaas later ook vergeten was. Wel wees hij me op het Sheraton Hotel. Al rijdend en pratend had de chauffeur begrepen dat ik morgenochtend met een taxi naar het vliegveld moest en hij zei dat hij me dan ook wel wilde rijden. Ik wist nu immers dat hij safe was. Doordat hij dit zei gingen bij mij al mijn haren overeind staan. Eindelijk kwamen we in de straat van het hotel. Daar draaiden we bij nummer 851 de Ave Garcilazo de la Vega in waar ik op nummer 1855 moesten zijn. Dat was nog wel even een paar quadro’s verder. Blijkbaar was het dan toch veel verder. Wel had ik uit mijn ooghoek het Sheraton voor de 2e keer langs zien komen.

Bij het hostel aangekomen werd er op ons aanbellen niet open gedaan. Nee, hè, dacht ik. Maar na 4x bellen en hard roepen door de taxichauffeur werd er toch open gedaan. Ik vroeg de chauffeur nog even te wachten omdat ik niet gereserveerd had en niet wist of er wel plaats was. Ik ging nu wel met volle bepakking naar boven ( Het was op de 1e verdieping). Ik had geleerd van de vorige keer. Er was gelukkig nog plaats. Wel op een slaapzaal maar ik was moe en wilde graag in dit mooie pand overnachten. Tevens vroeg ik of zij een taxi konden regelen voor naar het vliegveld morgenochtend en wat dat kostte. Zij werkten al jaren samen met een taxibedrijf en het was het gebruikelijke tarief van 45 soles dat gerekend werd. Dit voelde goed. Ik ging daarom naar beneden om de taxichauffeur te betalen en te zeggen dat ik morgen geen gebruik van zijn diensten zou maken. Die man begon gelijk een verkooppraatje af te steken waarom ik toch met hem morgen naar het vliegveld moest rijden. Dit was voor mij doorslaggevend om een taxi via het hostel te nemen. Ook deze chauffeur vertrok luid mopperend.

Dit hostel had ik uitgekozen omdat er in de Lonely Planet bij de beschrijving staat dat het een oud herenhuis ontworpen door Gustavo Eiffel is. Het is inderdaad een prachtig oud statig gebouw met heel hoge plafonds en lange, betegelde gangen. Het gebouw had 3 etages maar slechts 1 werd door het hostel gebruikt. Er waren 2 patio’s die open waren aan de bovenkant met galerijen rondom. Het was duidelijk waarom ik juist in dit residentiegebouw terecht moest komen. De architectuur is prachtig.
Er zijn 9 kamers waarvan het grootste deel dormitorio’s zijn. Dat zijn slaapzalen voor meer personen. Op deze kamers staan ook kluisjes voor je waardevolle spullen. Je moet zelf zorgen voor een slotje. Ik boekte voor een 8 persoonskamer voor 30 sol. Er bleek daar maar 1 bed bezet te zijn. Op het bed dat je wilde gebruiken werd je naam geschreven. De andere kamers die ik gezien had leken volgeboekt te zijn en ik had ook het idee dat er jongens en meisjes kamers waren.

Alhoewel het gebouw er fantastisch uitzag was het er niet erg schoon. Oppervlakkig gezien wel. De bedden, het beddegoed en de gemeenschappelijke douches en toiletten waren schoon maar de muren, wanden en deuren etc, waren meer dan smoezelig. Maar natuurlijk veel schoner dan op de boerderij of bij het project. Maar in zo’n gebouw verwacht je dat het schoon is. Toch kon de staat van onderhoud wat dat betreft voor mij de pret, van dit machtige gebouw dat tegenover het park de la cultura en het museo de arte de Lima lag, niet drukken. Het museo del arte was net als het hostel gebouwd in beaux-arts stijl. Volgens wikipedia zijn dat gebouwen die over het algemeen symmetrische pompeus zijn met een afwerking in natuursteen. De eerste verdieping is de belangrijkste verdieping en deze is hoger en duidelijk prominenter dan de begane grond of de hogere verdiepingen. De gevels zijn vaak afgewerkt met rusticastukwerk. In de gevels zijn zuilen, kroonlijsten, frontons, mascarons, pilasters, balustrades en balkons en monumentale klassieke beelden verwerkt. Verder worden er zowel binnen als buiten brede trappen en wijde bogen gebruikt, ook in de ramen.
De gebouwen zijn bewerkt met reliëfs, muurschilderingen, mozaïeken en polychromie waarmee de functie van het gebouw wordt benadrukt. Ook worden metalen of stenen slingers en cartouches gebruikt. Een ander opvallend kenmerk zijn de afgeplatte daken. De hekwerken (ook in de balkons) zijn vrivool en gedeeltelijk afgewerkt met goudkleurige elementen.

Door het hele gebouw zag je jonge mensen druk bezig met hun iphone of tablet. Er waren weinig mensen die met elkaar zaten te praten. Toch raakte ik aan de praat met een stel uit Estonia. Ze zaten te wachten op hun vrienden die het vliegtuig in Miami gemist hadden en tegen middernacht zouden komen. Ook zij gaan een racetrip langs de bezienswaardigheden houden zoals zoveel touristen.

Wat gedurende de avond door mijn hoofd bleef was spelen dat het zover rijden was vanaf het busstation naar het hostel. Dus ik ben het toch na gaan zoeken op google maps en wat denk je? Jawel, het was slechts 1,2 km vanaf het busstation. Het gaf me een goed gevoel te weten dat ik het goed uitgerekend had maar het gaf me een nare smaak in de mond over het taxibeleid alhier. De oplichters. Maar dat is natuurlijk wel de commerciële werkelijkheid.

Tegen 22.00 uur ging ik naar bed en sliep vrijwel direct. Ineens schrok ik wakker door mijn eigen gegil. Ik zag een jongeman in de deuropeningstaan die nog meer van mijn gegil schrok dan ikzelf. Dat was natuurlijk mijn kamergenoot. Ik was waarschijnlijk geschrokken van de piepende deur. Na wat excuses gemompeld te hebben viel ik vrijwel direct weer in slaap waarbij me nog even door mijn gedachte flitste: “hoe zo dames en heren gescheiden”.