Tempel Chucuito

Een aantal dagen geleden heb ik de tempel van de vruchtbaarheid bezocht. Bij de ingang stond een bordje dat toeristen 5 en Peruanen 2 soles moesten betalen. Het is hier vaak zo dat toeristen een ander tarief moeten betalen. De caissière en ik hadden er een geanimeerd gesprek over en ik betaalde de 5 soles. Wat schetst mijn verbazing dat ik er 2 terug kreeg met een brede grijns van haar. Ze schreef echter geen kaartje voor me uit. Zo werkt dat hier dus ook. Ik was overigens wel heel verbaasd. De tempel heet Inka uyo en staat in Chucuito. Op internet kun je er alles over vinden. Ook dat in twijfel wordt getrokken of die fallussen er wel thuis horen. Een handige dorpeling schijnt volgens dat artikel bedacht te hebben om deze fallussen die ergens opgeslagen lagen over de oude inka tempel, die klein maar wel authentiek is, te verdelen om zo publiek te trekken. Ze staan in rijen opgesteld met telkens een meter ertussen. Sommige staan op de kop. Ik had het vermoeden dat de grootste fallus er wel thuis hoorde. Achter die grote penis stond een platte steen waarop een engel afgebeeld leek te zijn. Je ziet heel veel dat het oude Inca geloof en het katholicisme zich mengen. Ik wilde eigenlijk een foto van de lege tempel maken maar er zat een jongedame op de steen voor de grote penis. Zij bleef daar ook maar zitten. En haar man liep wat rond. Op een gegeven moment begon ze tegen me te praten en zei dat ze helemaal uit Noord Peru waren komen vliegen. Om vervolgens nog 7 uur in de bus te zitten omdat ze graag kinderen willen hebben. Nu moest ze hier een 1/2 uur blijven zitten. Dat duurde mij te lang. Dus maar een foto met haar erop. Dat mocht wel van haar.
Via een kaart die ik kreeg bij de ingang kwam ik erachter dat er ergens bij de grote weg een meters grote Inka kop uit de berg gehouwen moet zijn. Het bleken er zelfs 2 te zijn. Tegenover elkaar. Zij bescherm(d)en de stad. Inmiddels weet ik dat vroeger Chucuito de hoofdstad was in dit deel van het land en niet Puno. Vandaar dat je hier al die bijzondere kerken en overblijfselen hebt. Toen ik er bijna was stond er een meneer te prutsen met een zelfontspanner om met de koppen op de foto te komen. Toen hij mij zag was hij helemaal blij en vroeg of ik een paar foto's wilde nemen. Ik kreeg uitgebreid instructie hoe en waar hij er op wilde. Natuurlijk werden er toen ook van mij een paar foto's genomen met mijn toestel.
Hij stelde zich voor als Antonio en we kregen het gebruikelijke praatje. Waar kom je vandaan en hoe lang ben je al in Peru etc. Hij vroeg of ik ook het stadje wilde bekijken en zo ja of hij dan met me op mocht lopen. Zeker mocht dat. Hij vertelde over het afvalprobleem in Peru en dat het zo moeilijk is om de plaatselijke bevolking dit bij te brengen. Dit omdat de bewoners van oorsprong alleen met natuurlijke materialen werken en dus geen afval hebben dat niet vergaat. Maar de welvaart zorgt voor bergen plastic in de vorm van plastic flessen, -zakken, wegwerpluiers en één stuks verpakkingen.
Op de Plaza de Armas was een markt. Het was zondag. Dan is er eigenlijk in alle dorpen markt maar ook in de steden waar de lokale mensen hun producten aan de mens proberen te brengen. Op deze markt was ook met name veel kunstnijverheid. Tevens was er op het plein een bijeenkomst van de plaatselijke partijbonzen. De burgemeester liet verschillende mensen aan het woord. Het bordes naar de grote kerk zat vol mensen in klederdracht. Een dronkaard scandeerde er voortdurend opmerkingen tussen door.. Het openbare toilet gebouw hier heeft de vorm van een kruik. De paden op de pleinen zijn veelal versierd met mozaïkwerken die betrekking hebben op de oude legendes. Ook staat er een zonnewijzer van honderden jaren oud die gek genoeg een half uur achter loopt.
Op de Plaza, waar ook de halte van de collectivos naar Puno is, bedankte hij me ineens voor mijn aangename gezelschap maar dat hij er nu vandoor moest en stapte in een busje.
Ik ben toen op zoek gegaan naar een fles wijn omdat ik nog wat kaas over heb die eigenlijk op moet. Ik besloot uiteindelijk een fles cider te nemen. Omdat ik bang was dat ik de wijn te wrang zou vinden.
Terug bij het hotel wilde ik met een broodje en een flesje drinken in de schaduw de tuin gaan zitten. De enige plek waar dit kan is in een soort open tempeltje waar ook een katheder staat. Dit tempeltje is ook ingewijd door ene geestelijke hoorde ik later. Op weg naar dit tempeltje struikelde ik zowat over een fallus en verderop zag ik nog één staan. Bij navraag werd er gezegd dat het replica's waren. Maar ze waren zelfs van dezelfde steensoort gemaakt. Ik weet het nog zo niet. In begin van de vorige eeuw werden ook veel stenen en andere dingen van oude tempelcomplexen verkocht om die te gebruiken als bouwstenen voor de huizen. Nu ligt dit natuurlijk even anders. Maar misschien hebben ze deze ook wel uit het schuurtje mee gekregen.
Tot zover dit verslag van weer een interessante ochtend.