Zondag 9 november ochtend.

Vandaag ga ik met de bus naar Lima. Op de één of andere manier ben ik altijd een beetje zenuwachtig als ik moet reizen. Het is de tijdsdruk denk ik. Op weg naar de woestijnvlakte achter het dorp voor de laatste zonsopgang boven de woestijn kwamen er weer wat blaffende honden tevoorschijn. In Peru vind je overal loslopende honden. Ik ben geen hondenmens. In tegendeel ik ben vaak wat bang voor honden. Zeker als ze blaffen. Alhoewel er beweerd wordt dat die blaffende honden niet bijten ben ik daar nog niet zo van overtuigd. De meesten honden in Peru zijn rustig en vriendelijk en gaan hun eigen gang. Ze blijven waar ze horen en of komen even nieuwsgierig kijken. Het is zelfs zo dat ik door de honden in Peru minder bang voor honden geworden ben. Maar de uitzonderingen bevestigen natuurlijk de regel. De hond komt dan luid blaffend op je af. Het gekke is, zeker als je ’s ochtends één van de eersten bent die over straat loopt , dat als er één hond begint te blaffen ze allemaal gaan blaffen. Ook op vorige adressen waar ik heb overnacht ben ik ’s nachts wel eens helemaal gek van die blaffende honden geworden. Als er één aan slaat lijkt het wel of het geblaf zich als een golfbeweging door het dorp verplaatst. Ik had vandaag geen zin in blaffende honden die op me af zouden komen. Verderop in de straat gingen er al een paar te keer. Ik had gezien dat mensen als ze willen dat de honden stil zijn stenen naar ze toe gooien. Daarom raapte ik 2 stenen op. Toen ik overeind kwam waren ineens alle honden verdwenen! Dat had ik eerder moet en weten.

Op het strand waren de schoonmaakdames om 6 uur alweer druk in de weer. De weekendgasten van gisteren hadden een troep van jewelste achtergelaten. Daarbij hadden de meeuwen ook weer goed hun best gedaan. Die schoonmaakdames vrolijken me op. Al pratend en lachend gaan de drie rustig door met hun werk.

Tijdens het ontbijt voelde ik me wat onwennig. De "vaste" ober was er niet. De man bleek ander werk gekregen te hebben en hij wist zelf niet waarom. Hij keek er ongelukkig bij. Toen ik vandaag om nog een broodje vroeg werd dat geweigerd. Het ontbijt bestaat dus uit 2 mini broodjes, een glas vers vruchtensap, thee of koffie en een gebakken of roerei, boter en jam. De vorige dagen kreeg je gewoon nog één of 2 bolletjes als mensen daar om vroegen. Zouden de broodjes er de reden van zijn dat de “vaste” ober het werk niet meer mag doen?

Ik was ietsje van slag hierdoor en ben niet aan tafel blijven zitten schrijven, zoals gewoonlijk, maar ben dat boven bij de open fitnessruimte gaan doen. Dat is 2 verdiepingen hoger dan het ontbijtterras. Het is jammer dat er een grote balustrade min of meer op ooghoogte zit want je hebt vanaf hier een prachtig uitzicht over de zee . Het was wel even zoeken om lekker te kunnen zitten. Maar op de voegstoel met een vaste stoel er achter tegen aan om wegglijden te voorkomen en mijn voeten tegen de balustrade zat het redelijk goed. Ik heb namelijk de laatste tijd snel last van mijn rug en dat gaat snel weer weg als ik mijn lendenstreek goed kan ondersteunen.

Half tien heb ik me voor de laatste keer op het zand gevleid. Maar ik kon geen rust vinden. De lucht was wat beneveld , wat het zonlicht iets temperde, maar de zon brandde nog vrij fel en ik wilde zeker mijn laatste dag niet verbranden . Daarom heb ik het zand er al snel af gedouched en mijn spullen ingepakt.

Om 12.00 uur heb ik mijn sleutel ingeleverd en mijn rugzak in de opslagruimte gezet bij de receptie aan de overkant. Andere gasten lieten hun bagage in de onbemande receptie bij de kamers staan. Dat vond ik niet vertrouwd. De kamers liggen binnen een ommuurd gedeelte aan de andere kant van de straat. In de muur zit een poort met 2 deuren. De ene deur is altijd open. Je had daar geen sleutel voor nodig. Een meter of 10 achter die deuren was ook een, zij het onbemande, receptie. Andere gasten deponeerden de sleutels van hun kamer op de receptiebalie aldaar. Ik begreep daar niets van. Het leek mij absoluut niet safe. Ik bedoel per nacht wisselen de bezoekers. Je kun nooit al die gezichten onthouden. Je weet niet of iemand wel of niet in het hotel logeert. Een brutale jongen loopt daar zo naar binnen pakt een kamer sleutel en gaat naar de kamer toe. Er is immers maar één sleutel per kamer. Hetzelfde geldt voor de bagage die mensen daar laten staan om later naar de kamer te brengen of die ze daar laten staan totdat ze weg moeten. Een brutaaltje pakt gewoon een koffer en loopt er mee weg. De receptie aan de overkant is altijd bezet.

Ik had nog 2 uur te gaan voor ik richting bushalte moest. Dus heb ik een poging gedaan om mijn vlucht van Madrid naar Amsterdam in te checken via internet op de gastencomputer bij de receptie. En jawel dat lukte dit keer. Maar nu ik zover was dat het incheckformulier aangemaakt werd kwam ik in een nieuw menu. Uiteraard in het Spaans. Dus was het even slikken hoe dit nu aan te pakken. Met mijn niet online zijnde iphone kon ik wat woorden en zinnen ingeven die krom vertaald in mijn schermpje kwamen. Het leek soms wel of je een cryptogram moest oplossen. Toen kon ik kiezen tussen uitprinten of “een deel opnemen”. Nu uitprinten was niet zinvol want er was geen printer op deze computer aangesloten. Dus bleef de andere optie over. Daar moest ik een mailadres invullen en een naam. En jawel, even later stond het document in mijn mailbox. Nu moest het echter nog uitgeprint worden dus heb ik het doorgestuurd naar de receptie van het hotel. Zo dat was dus klaar. Niet dus. Er was geen mail van mij binnen gekomen en na 10 minuten nog niet. Hoe nu? Ik wist het even niet meer. Maar de receptioniste wel. Die zei dat ik maar achter haar computer moest gaan zitten en ik kon dan het document vanuit mijn mailbox direct uitprinten. Heel attent van haar. Ik was er zelf nog niet opgekomen. Zo nu was het dus echt klaar.

Natuurlijk ben ik toen weer op de strandboulevard op een bankje gaan zitten. Daar sprak de vrouw die er zat me aan en weer kreeg ik de hele vragenriedel over me heen. Ik had daar geen zin meer in dus zei ik dat ik “soltera” was. Zij ook gaf ze een en ze begon enthousiast met me te praten hoe ik dat nou vond zo alleen op reis en of ik niet bang was en ik me niet alleen voelde. Want zij had tenslotte nog een kind met wie ze weg kon. Maar eigenlijk was er geen woord tussen te krijgen en dat terwijl ik graag nog even in alle rust van de zee, het strand, de vogels en de mensen had willen genieten. Nee, dit wilde ik niet dus ik wilde opstaan om me te verontschuldigen toen er een wat ouder man ( ouder dan ik dus) uit zee kwam en nogal bezitterig naar haar toe liep. Een handdoek van haar aangereikt kreeg en haar volledige aandacht opeiste. Toen hij aangekleed was vertrokken ze, innig dicht tegen elkaar aanlopend. Hoezo “soltera”!? in alle rust heb ik toen het strandleven nog even kunnen bekijken en nog een laatste blik op de boulevard met eettentjes kunnen werpen.