Verslag van de ochtend van zaterdag 25 oktober

Een heftige regenval vannacht in Puno. Ik schrok wakker van het enorme gekletter op het golfplatendak van aluminium of iets dergelijks. Ik verwachte niet dat op mijn goed geconstrueerde en verzorgde kamer golfplaten zouden liggen. Maar dat is natuurlijk goedkoop. Je ziet het hier ook veel op prachtige kerken. Wat later waren er ook enorme donderslagen gevolgd door wat minder heftige regen. Ik ben blijkbaar toch weer in slaap gesukkeld want op een gegeven ogenblik schrok ik weer wakker van het oorverdovende gekletter van de regen op het dak. Vanaf 4.00 kon ik dan niet meer slapen. Ik zat ook een beetje te piekeren over het feit dat ik niet genoeg geld had om de eilanden tocht te maken. Gisteren na de lange busreis van 8 uren was ik blijkbaar te vermoeid om nog praktisch te denken. Bovendien wordt je zodra je in de busterminal stapt aangeklampt door taxi-, motortaxi- en fietstaxichauffers ( de laatste 2 soorten voertuigen zijn 3-wielers). In de terminal van de bussen had ik kunnen pinnen. Er moet daar een ATM zijn. En dat zelfde gold voor het vragen naar de vertrektijden en kosten van de verschillende busmaatschappijen naar Arequipa met aansluiting op de bus naar Nasca. Ik had maar ik heb het niet gedaan.
Tijdens mijn uitstapje gisteren in Puno om eten te halen heb ik wel opgelet of er ATM's waren maar ik heb geen bank of ATM ontdekt. Ik was het ook vergeten om het aan de hotelier te vragen. Dat deed ik vanochtend wel en het bleek dat ik er gisteren praktisch langs gelopen ben. Het was in een zijstraat. Ik had vanochtend niet het idee dat ik de boot van 8.00 met al mijn bagage etc. zou kunnen halen. Bovendien had ik behoefte aan rust en niet aan haasten en stress. Dus ik heb besloten het plan van eiland hoppen te laten varen en te verschuiven naar een andere dag. En ga straks wat andere opties na lopen.
Om 5.00 ben ik opgestaan en heb lekker lang gedouched. Wat een zaligheid een echt warme douche. Op Kausay Punku werd het water verwarmd in een dikke waterslang. Die ook echt als een slang opgerold op het dak lag. Dus was het het beste om zo rond 14.00 te douchen. Maar dan werd de maaltijd geserveerd en daarna moest het werk hervat worden. En in Cuzco werkten ze met die elektrische douchen zoals ik al eerder verteld heb. Wat geen succes was op warm water gebied. Na het douchen mijn rugzak ingepakt om vervolgens te gaan ontbijten. Dit gebeurde in de schoonste en gezelligste keuken die ik tot nu toe in Peru gezien heb. De tafel was gedekt met quinoa, trigo, chococornflakes, div. theesoorten o.a. verse cocabladeren en artisanale broodjes. Een de gewone dingetjes natuurlijk, althans voor ons. Helaas was alles gezoet, ook de yoghurt. Dus bleef er niet zoveel meer over maar gezellig was het wel. De Nederlanders die er met mij waren dachten dat de hotelier een Fransman was gezien zijn uiterlijk maar bij navraag bleek het een Peruaan te zijn. Hij deed me aan Charles denken. Zijn vrouw zag er zeer goed verzorgd en artistiek uit. Ik had het idee dat ze kunstenares was. De patio was een pracht om te zien. Zowel wat bloemen als siervoorwerpen betrof. Eigenlijk net als alles in het huis. Ze verhuurden maar 5 kamers en die waren de komende weken allemaal verhuurd. Ze hebben ook een prima recensie in de Lonely Planet. De prijs/kwaliteit is uitstekend. Ik had geluk gisteren dat ik er 1 nachtje kon blijven. Precies genoeg. Ik ben helaas vergeten een foto met de iPad te maken. Daar moet ik toch meer om denken.
Na het ontbijt heb ik geld gehaald. Ik stond om 8.00 uur op het Plaza de Armas. Hieruit bleek wel dat ik de boot nooit gehaald had. Ik vind Puno een rommelige, drukke stad. Gevuld met uitlaatgassen en de mensen zijn er erg haastig maar wel erg vriendelijk. Aan het Plaza des Armas stond een prachtige kerk en een rood met gouden randjes afgewerkt gemeente huis. Terug in de in de hospedaje voelde als een oase van rust maar je zat er natuurlijk wel opgesloten tussen 4 muren. Het uitzoeken naar welk hotel ik vandaag zou gaan en hoe viel nog niet mee. De raderboot die ik gisteren gereserveerd heb was geen optie. Boven in de hut is alleen een patrijspoort. Ik wil natuurlijk vrij uitzicht hebben als ik een duurdere overnachtingsplek heb. Bovendien ben je nogal wat taxikosten kwijt om heen en terug te komen. Omdat de boot ver buiten de stad ligt. Dus die heb ik vanochtend als eerste afgebeld. Dat had ik sowieso moeten doen omdat ik gisteren al besloten had om te gaan eiland hoppen ipv op de boot te verblijven en te overnachten.
Als of de duvel er mee speelde werkte de site van van het Taypikala Hotel Lago in Chucuito niet meer. Gelukkig had ik nog ergens een adres opgeschreven en een telefoonnummer. Toen ik zover was werkte internet weer wel en alle bookingssites gaven aan dat er geen kamers meer beschikbaar waren. "Heb ik weer",dacht ik. Dus toch maar gebeld. En gelukkig er was nog een kamer vrij. Ik heb direct gevraagd naar de prijs. 216 soles. Dat is meer dan de 61 $ die er op internet staat gaf ik aan. Ok dan mocht het voor die prijs. Ze vroeg wanneer ik kwam. Ik dacht dat ik zei over een dik uur met de minivan. Dit zijn tot passagiersbusjes omgebouwde bestelbusjes. Ze vertrekken niet op een vast tijdstip maar pas als ze vol zijn. "No", zei ze heftig, "no tenemos". " O,je, hoe moet ik daar dan komen" vroeg ik. Mede omdat ik op een route kaart op internet gezien had dat het aan een zijweg lag ver buiten het dorp."Met de taxi" zie ze. "Wat kost die dan?" 30 soles. Als je nagaat dat de busreis, met een heel luxe bus en busmaatschappij van 7 uur, 40 soles kost. Dan is dat wel erg veel. Overigens de minivan kost 1,5 soles om even een idee te geven.
Ik had een klankbord nodig. Dus ging ik naar de hotelier en vroeg of hij wist hoe het met het vervoer zat naar het hotel. Hij zei dat ik gewoon de minivan kon nemen omdat het hotel in het dorp Chucuito vlak aan de weg lag. Daar begreep ik niets van. Dus via Google maps heb ik toen de plattegrond bekeken en ziedaar de hotelier had natuurlijk gelijk. Hij was dan ook een beetje kribbig toen ik hem vroeg of het wel echt zo was omdat ik een andere kaart had gezien waar het hotel op een andere locatie aangegeven was. Hij gaf aan dat hij hier al zo lang woonde en dat hij heus wel wist waar het hotel lag. Ik bood mijn excuus maar aan voor mijn ongelovigheid. Alles was dus opgelost ik kon mijn mochilla (rugzak) pakken. Toen ik mijn sleutel inleverde zei hij dat ik beter met de taxi kon gaan omdat de bushalte best wel ver was. Dat heb ik toen maar gedaan. Die 3 soles geven wel erg veel gemak. Bij de halte aangekomen liep het busje vrij vlot vol. Mijn rugzak moest met deze volle bus natuurlijk wel op het dak vervoerd worden. Ze wilden deze, met aan de buitenkant mijn zelfopblaasbaar matrasje, boven op een hark leggen. Daar heb ik flink over gemopperd en de indeling op het dak werd gewijzigd. In het busje was ik weer de enige blauwoog. Het was maar 18 km dus we waren er zo. De chauffeur stopte keurig voor het hotel en hielp me nog even met mijn rugzak om te doen. Het is namelijk vrij lastig als je al een kleine rugzak op je buik hebt en om helemaal door je knieën te moeten om die grote zware rugzak van de grond te tillen. Ik denderde als een jonge hond de half opgebroken, weg langs het hotel, naar beneden. De weg stopte ineens halverwege. Ik kon niet achterom bij het hotel komen. Dus moest ik weer terug naar de weg. Dat viel nog niet mee want de weg liep stijl om hoog. Aan de weg bleek een bord te staan met een pijl naar de ingang van het hotel. Een bord waar ik met de rug naar toe stond toen ik was uitgestapt. Ik had niet aan de chauffeur gevraagd waar de ingang van het hotel was en ik had ook niet omgekeken. Aflodende leert men. Dus nogmaals naar beneden maar nu naar de ingang.
Door de receptioniste werd ik hartelijke verwelkomd in de ruime hal met een prachtig uitzicht op het meer en de er achter liggende bergen. Opzij van de receptie stonden zuurstofflessen voor diegenen die nog niet gewend waren aan de hoogte hier. Het meer ligt namelijk op 4000 meter hoogte. Wat goed helpt tegen hoogteziekte is cocathee en die stond voor algemeen gebruik bij de receptie klaar. Na een kamer uitgezocht te hebben met vrij uitzicht op het meer en me te ingeschreven hebben schonk ik voor mezelf een kopje in om mee te nemen naar mijn kamer. Toen ik de thee stond in te schenken kreeg ik ineens een ingeving. Ik had de receptioniste verkeerd begrepen toen ivm de minivan en zij mijn gebrekkige Spaans waarschijnlijk ook. Zij bedoelde dat het hotel geen minibusje had om gasten op te halen. Zo zie je maar wat miscommunicatie teweeg kan brengen.
Er zijn 77 kamers gelegen aan enorm lange gangen. Hiervan zij er maar 30 bezet. Waarom de bookingssites op internet aangaven dat er geen kamers meer waren begrijp ik dus niet. De deur van een suite stond open. Daar was een heel bankstel etc. aanwezig. Maar de kamer keek slechts uit op een blinde muur. Daar begrijp ik dus niks van.
Mijn kamer is op de 3e verdieping. Een lift is er nog niet. Die is in aanbouw. Dus 6 trappen op met, voor mijn gevoel,een loodzware mochilla. Ik heb de man die mijn rugzak naar boven droeg 0,50 centime gegeven. Ik vroeg de receptioniste nog wat gebruikelijk was maar ik kreeg geen echt antwoord. Ze gaf aan dat ik dat zelf moest weten en iets geven was niet verplicht. De 0,50 was het enige muntstuk dat ik op dat moment bij de hand had. Ik had hem natuurlijk ook zelf kunnen dragen maar de man was er al mee weg.
Nu zit ik dan eindelijk op mijn peperdure hotelkamer. Jawel voor 58$ per nacht. Dat is bijna 46,00 € en 168,50 sol. ( dat is natuurlijk cynisch bedoeld). Deze kost iets meer dan 2x zoveel als de kamer van de afgelopen nacht. Dat was namelijk 75 sol. Maar ik heb nu dan ook een prachtig uitzicht op een deel van het Titikakameer. Zelfs vanuit mijn bed en ik heb eigenlijk geen inkijk in de kamer. En verder alle luxe die je van een veel,sterren hotel mag verwachten.
Het is nog maar 11 uur en heb het Gevoel dat ik nu eindelijk rust in mijn hoofd heb voor een paar dagen. Ik ga genieten van wat hier plaatselijk op me af komt.