13 oktober
24 Oktober 2014 | Peru, Cuzco
Op de één of andere manier zag ik erg op tegen de verkassing ook al had ik het in de hospedaje eigenlijk wel gehad. Ik besef nu dat ik mijn nieuwe adres had moeten appen naar wat bekenden. Ook vandaag was ik voor 5.00 wakker. Dus heb ik mijn kamer deur open gezet om tijdens het Spaans leren nog te kunnen genieten van het uitzicht. Om 5.00 liep "de dokter" langs en om 6.00 heb ik geprobeerd de douche warm te krijgen maar helaas dat lukte niet. Het steekt nogal erg nauw. Je kunt ook beter zeggen dat ze niet koud zijn dan dat ze warm zijn. De douches hebben een elektrische douchekop, waarvan de elektrische draden met tape vlak boven de douche kop aan elkaar gemaakt zijn. Levensgevaarlijk volgens mij maar je ziet ze hier overal. Dus heb ik me maar gewoon gewassen. De broodjes waren weer laat vandaag. Ondertussen mijn automatiseringsmanager nogmaals gemaild ivm het niet ontvangen van mail voor efa. En nog wat zaken afgerond. Tussendoor heb ik mijn rugzak gepakt en een nieuw verslag op waarbenjij gezet en om 11.00 wilde ik weg. Echter Eduard had een almuerzo (lunch) voor mij gemaakt en dat moest ik proeven. Het was inderdaad erg lekker. Doorgekookte rijst met ei en heel veel verse kruiden. Echter ik had weer een knoop in mijn maag en geen trek omdat ik naar een nieuwe bestemming moet en er dus weinig van gegeten. Daarna was er een warm afscheid met iedereen en ben ik vertrokken. Ik ben toch maar naar de taxistandplaats gegaan ipv de officiële terrestra (busstation). Daar had ik al snel een minivan te pakken. De man wilde mijn rugzak op het dak vastbinden met de singels van de rugzak. Dat vond ik geen goed idee. Dus erop aangedrongen dat die op een plek naast mij gezet werd. Ik was verbaasd dat de minivan vertrok met nog wel 5-6 lege plaatsen. Ik had aangegeven dat ik naar de familie Ccapa wilde en of hij me daar naar toe kon brengen. Maar ik begreep wel dat dat zo niet werkte. Net als in Marokko hebben ze min of meer grenzen tot waar ze je brengen of je moet een privé taxi nemen. Bij vertrek belde ik de familie, zoals afgesproken maar helaas door het enorme lawaai dat de bus maakte en de herrie van de radio kon ik de man niet verstaan. Dus heb ik maar afgebroken. In Pisaq wilde de minivanchauffeur een motortaxi voor me regelen maar dat lukte hem niet. Want die gingen niet zover de berg op. Toen hield hij een andere taxi aan met chauffeuse aan en die wilde me wel rijden voor 10 en dat werden er 8. Dat vond ik ok. Dario had gezegd dat ik max. 12 soles moest betalen. Wederom de familie gebeld en nu kon de chauffeuse horen wat er gezegd werd en me naar de juiste plek brengen. Daar werd ik opgewacht door Arcadio. Een gezellige goedgevulde Peruaan. Die me ontving in de keuken die tevens leefruimte is. Daar lagen uitnodigend een zevental schapenvachten de grond tegen één zijkant. Na de algemene kennismaking liet hij me de slaaphutten zien. Ik mocht kiezen uit hut 1 of 3. Ik koos 3 met een bed aan elke kant. Je hebt daar vanaf je bed met de deur open uitzicht op zowel het dal met het riviertje als op de bergen. De andere hut had de deur met het zicht op de weg en had een 2 persoonsbed. Alleen met de deur open kun je naar buiten kijken. Er zitten petflessen in de muren verwerkt die als ramen dienen maar waardoor je natuurlijk niet kunt kijken. Ik kreeg vervolgens in alle rust een rondleiding over het project. Er is een plek waar je je vieze handen kunt wassen. Deze wasplaats werkt met een voetpomp. Er is ook een gootsteen met een kraan waar het water met een enorme kracht uitspuit. Wat ik merkte toen ik later thee ging zetten en direkt helemaal bat was. Er is een douchegebouw met toilet waar je alleen op mag plassen omdat het op een open gat in de grond uitkomt. Aan de ene uithoek van het terrein is een ecologisch toilet voor je grote behoefte. De uitkijktoren toilet zal ik maar zeggen heeft geen deur. Zodat je gedurende het zware werk een prachtig zicht op de omgeving hebt. Maar waarbij je het idee hebt dat iedereen die jij ziet ook jou witte billen kan zien. Het is een toilet zonder water. Je moet er dan ook, net als op de kattenbak korrels, over je behoefte strooien. Daar vlakbij was een kleine pyramide die gebruikt wordt voor meditatie doeleinden en ceremoniën. Waarbij ook een deel van de cactussen gebruikt wordt voor jawel, het San Pedro-effect, dat volgens Arcadio niet verslavend is! En als hij de ceremonie leidt dan gebruikt hij ook maar een heel klein beetje om toch wat in de stemming te raken. Maar hij moet er wel met zijn verstand bij blijven om de anderen te begeleiden.
Verder verbouwen ze medicinale planten, die er overigens slecht verzorgd uitzien. Tevens bouwen ze een soort expositie ruimte. Die er zo te zien ook al tijden staat en waar de spullen ook gewoon in blijven liggen. Het dak zit vol gaten en er zitten geen deuren in, toch ziet alles er goed uit. Aan de andere kant van hun grondstuk is nog een uitkijktoren. Ook half af. Hier moet nog een vloer voor de 2e verdieping in gemaakt worden.
Het nieuwe laboratorium waar ze al een destillatie ketel voor hebben ziet er goed uit maar hier ontbreekt het dak nog geheel van. Ze willen hier medicinale oliën en distillaten gaan maken. Mij komt het over alsof ze aan veel dingen beginnen en niets afmaken waardoor het je weer bij je handen afbrokkelt. Het dak van de tentoonstellingsruimte moet weer helemaal vernieuwd worden. Dubbel werk lijkt me. En ook heb ik het idee dat er alleen wat aan het project gedaan wordt als er vrijwilligers zijn. Op de terugweg nam hij citroenmelisse voor de thee mee. De hele keuken stond vol vuile afwas. En ook lag overal troep. Zowel binnen als buiten. Hoe bedoel je een voorbeeld van een ecoproject. De thee moest gedronken worden lang uit liggend op de schapenvachten. Daar had ik niet zo'n zin in. Maar Arcadio lag nog maar amper of hij viel al in slaap. Ik bleef overigens zitten en ben maar wat Spaans gaan doornemen.
Omdat Dario, die een beetje Engels spreekt en de vrijwilligers ontvangt pas om 17.00 thuis zou komen gingen we langs het huis van hun ouders. Het was immers nog maar 16.30 uur. De keuken aldaar was eigenlijk een lange donkere stal met achterin hokken met cavia's. In de hoek bij de deur was het fornuis. En boven de tafel bij het fornuis brandde 1 spaarlamp zonder kap erom. Ook hier is de vloer gewoon van aarde en er is geen stromend water. Dat moest van buiten bij de straat gehaald worden. Daar was ook een toiletgebouw waar je zowel mocht plassen als poepen. De moeder heet Abelina en ik dacht dat ze ver in de zestig, zo niet ouder was, maar ik vond haar nog erg fit en vrolijk. Ze bleek 54 te zijn. Haar man is wel 67.
Ik kon meteen gaan helpen met het snijden van groente etc. en A was verdwenen. Vervolgens mochten de cavia's gevoerd worden en kwam er een neefje van 5 langs Aron geheten. Die sprak begrijpelijk Spaans want de ouders spraken onderling quecha. Hij liet me later de tuin zien met tumba, dat is een bepaalde vrucht met klokvormige bloemen. Ook stonden er de cactussen met eetbare bloemen. Tuna genoemd.
Vervolgens moest ik weer helpen in de keuken. Dario was inmiddels ook gearriveerd en vertrok weer snel. Er moesten nog wat boodschappen komen en Arcadio en ik togen samen naar het kleine winkeltje in het dorp. Een winkeltje net als al die kleine winkeltjes die je overal ziet. Op de terugweg zag ik Dario in een winkeltje met internetspullen en dvd's zitten. Waar je bovendien kon internetten. Daarom had ik mijn emails altijd zo snel beantwoord gekregen. Verder helpen met aardappelschillen etc. Al vrij snel kwam Dario ook en konden we even wat zaken op een rijtje zetten. De huur van de hut is 15 soles per nacht. Dat is zonder eten en drinken. Als je met de familie mee wilt eten dan kost dat 10 soles per dag. Eet je een maaltijd niet mee dan hoef je die ook niet te betalen. Wel heb ik begrepen dat ze maar weinig vrijwilligers krijgen. Maar dat is ook logisch want hun tekst is niet duidelijk. Het blijkt dat ze ook wel alleen willen verhuren zonder dat je hoeft te betalen. Ze willen alleen het project promoten. En mensen daarvoor geïnteresseerd maken. Er werd een enorme pan pasta gemaakt met daarin allerhande gezonde ingrediënten die je later amper terug zag. De pasta overheerste fors. Wat mij verwonderde was dat ze eerst de macaroni bakten met olie tot die goudbruin is en vervolgens pas gaan koken. Dat neemt een heleboel tijd extra. Het rook overigens wel heerlijk. Ik weet niet hoe laat het was dat we gingen eten maar na eten vroeg de moeder of ik mee ging om de koeien water te geven zodat ze daarna met mij meekonden lopen omdat de ouders ook in een hut op het project slapen. Dat heb ik maar gedaan. In het pikdonker achter een sportveld en huizen langs om 2 drachtige koeien naar een waterdrinkplaats te brengen en weer terug het weiland in. Een prachtige gelegenheid om de heldere sterrenlucht, waarvan ik overigens geen ster herkende, te kunnen bekijken. Vervolgens met zijn drieën naar de hutten gelopen. Ze waren heel attent en ik begreep pas de volgende dag dat ze hier ook slapen ivm mijn veiligheid. Dat is toch heel attent. Ze zullen de alleenstaande Arcadio wel niet vertrouwen naar Spaans gebruik. Ik viel al bijna in slaap voor ik lag. Het is hier gelukkig wel warmer dan in cuzco.
-
24 Oktober 2014 - 19:53
Tiny:
Wat leuk zo'n lang verhaal. En dan te horen dat je zelfs al bodyguards hebt... Spannend hoor. Kon je nog wel wat zien toen je met die koeien op sjouw was? Had je een zaklantaarn mee of moest het 'op gevoel'?
Het project komt een beetje troosteloos over, zoals je het beschrijft. Wordt je er niet moedeloos van? Voor ons westerlingen lijkt het allemaal wat amateuristisch. Heb je het met ze over hun tekst gehad? Was je hier de enige vrijwilliger?
mmm openbaar poepen en geen milieu politie gezien zeker. Hier krijg je een prent voor wildplassen en daar moet je wel in het openbaar. Het is echt de andere kant van de wereld hè?
Veel plezier met de volgende etappe. -
26 Oktober 2014 - 20:00
Willemijn Jager:
Hoi, Eleonora,
Ik heb je vanmorgen gezien en gesproken in je kamer met uitzicht op het Titicacameer, bijzonder en erg leuk! Fijn dat het goed met je gaat!
Wat me in het laatste deel van je reisverslag opviel, is dat de Peruanen bij wie je logeert, bijzonder begaan zijn met jouw veiligheid...dat is dan waarschijnlijk wel nodig!
Een ander aspect, dat het eten betreft, is het eerst goudbruin bakken van de macaroni, voordat ze gekookt wordt. Dat ga ik zeker ook een keer proberen! Ben benieuwd.......
En over die (drachtige) koe kun je vast een prachtig verhaal schrijven...iets waar je goed in bent! Vamos vaca adelante! Hoe loeien koeien in het Spaans? Of in het Quecha? Ha,ha...
Lieve Eleonora, ik ben benieuwd naar het vervolg van je reis.Take care, XXX Willemijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley