Zaterdag 8 november

Om 5.20 sta ik klaar voor de zonsopgang bij de vlakke woestijn achter het dorp. De invalshoek van de zonnestralen veranderen ook hier de kleur van het zand. De terugweg ben ik langs de buren van het hotel gelopen. Ik was benieuwd hoeveel as er zou liggen. Dat was een forse hoop. Gisteren aan het eind van de middag, midden in de bebouwde kom en zo'n 20 meter van het hotel hadden de buren een brandstapel van afval aangestoken. De wind stond richting hotel. Dus op het balkon zitten was uitgesloten vanwege de rook en de stank. Het geschreeuw en gescheld van de medewerkers van het hotel hielp niets. Men gooide alleen nog maar meer rotzooit op het vuur. Ook dat is Peru.
Tot 6.45 heb ik op een bankje bij het strand zitten lezen om vervolgens aan de ontbijttafel op het terras aan te schuiven. En zo waar ineens had in internet verbinding. Ze noemen de verbinding hier instabiel. Dat kun je inderdaad wel zeggen. Ik heb meteen een paar whatsappjes verstuurd en 2 verslagen op waarbenjij.nu gezet. Zelfs met een foto erbij!

Ik weet niet wat het is met mij en betaalautomaten maar vanochtend had ik ook weer ruzie met één. Ik moest nog wat geld pinnen en op het apparaat stond het teken van Maestro. Dat zou dus moeten werken. Ik doorloop dus het hele menu en vervolgens krijg ik de melding dat mijn limiet bereikt is. Grote schrik. Hoe kan dat nu? Ze hebben toch niet mijn code gescand o.i.d? Ik moest hier even over nadenken. Toen heb ik opnieuw mijn kaart erin gedaan maar nu heb ik gevraagd om een saldocheck. Toen kreeg ik als opmerking dat dit niet kon met deze kaart. Oftewel er staat op de automaat dat het voor alle kaarten werkt maar dat is niet zo. Andere geldautomaten zijn er in dit dorp niet dus toen heb ik mijn VISAkaart maar in de gleuf gestopt. Deze transactie verliep soepel.

Ik had nu genoeg geld om naar de markt te gaan. Die was in Pisco. Een wat groter plaatsje verderop. Even iets anders doen. In Paracas heb ik eigenlijk alles al gezien Dus vroeg ik aan de seguridad waar de bushalte voor Pisco was. "Hier", zei hij: "je gaat gewoon met de collectivo". Dat kost je 3 soles. Hij hield een auto staande en zei dat deze veilig was. Dus ik stapte in.
Ik voelde me op de één of andere manier helemaal niet op mijn gemak bij deze wat oudere taxichauffeur. De man wilde wel praten maar ik kon de man absoluut niet verstaan. Hij bleek een spraakgebrek te hebben. Ik heb sowieso al wat moeite met het verstaan van het Spaans. Dus dit was net een tandje te zwaar voor mij. "Heb ik weer", dacht ik. “Ik die altijd zoveel vragen onderweg heb en zoveel wil weten, kom nu niets aan de weet. Het zei zo”. Maar zo af en toe begreep ik iets. Hij vroeg waar ik naar toe wilde en ik zei naar de bushalte van de combi's naar Paracas. Dan weet ik waar ik op moet stappen als ik terug wil. Toen vroeg hij waarom ik dan naar Pisco ging, als ik toch direct weer terug ging. " om naar de markt te gaan". "O". Pisco ligt ook aan zee en ik had een plattegrond van het stadje getekend van dat deel dat in mijn Peru bijbel staat. Daar stond de zee niet op maar die kon naar mijn idee niet zover weg zijn en ik wilde eigenlijk het haventje ook zien. Daar kon ik dan mooi naar toe lopen. Maar blijkbaar waren mijn gedachten wat te optimistisch. De weg naar Pisco liep langs de zee. Bij het binnenrijden van Pisco sloegen we rechtsaf en er kwam geen eind aan die weg. Dat zou een meer dan forse wandeling naar de haven worden.

Wat schetst mijn verbazing dat de man me bij de markt er uit wilde zetten. Ik sputterde wat tegen en vroeg: "Waar zijn de busjes?" "Nou hier is de halte voor de collectivo's", zei hij. Dat is dus een auto zoals hij heeft. Een waarvan je niet kunt zijn of het een gewone auto, een taxi of een collectivo is of dat er een chauffeur in zit die safe is of niet. Dat zie je niet aan zijn auto of zijn neus. Ik had tevens het idee dat hij wel op me wilde wachten tot ik klaar was op de markt. Dan kon hij me wel terugrijden. Daar had ik weinig behoefte aan. Dus heb ik snel betaald en ben uitgestapt. Ik wilde persé met een combi met meer mensen terug want dan weet je zeker dat het goed is. Aan de auto waar ik nu uitstapte kon je ook niet zien dat het een collectivo was. Een collectivo is een auto waar meerdere mensen tegelijk in mee rijden. Ik kende dit eigenlijk alleen van busjes. Maar blijkbaar werkt dat hier ook zo met auto's. Normaal vertrekt zo'n auto/busje pas als hij vol is. Maar deze man reed met mij alleen naar Pisco. Het was dat de veiligheidsman mij erin gezet had anders was ikzelf nooit op het idee gekomen om met deze auto te gaan. Toen ik richting ingang markt liep zag ik ineens 2 combibusjes op een andere hoek staan met daarop Pisco - Paracas. Gelukkig dacht ik. Hier is dus ook de bushalte. Nu kan ik hier makkelijk en veilig weg.

De markt was enorm groot. Voor de duidelijkheid is het wellicht goed om te zeggen dat alle markten hier overdekt zijn. Waardoor het dus veel koeler is op de markt dan in de straten. Wat op deze markt zo bijzonder is, is dat de productgroepen niet bij elkaar staan zoals op andere markten. Dus vlees bij vlees, vis bij vis, eettentjes bij eettentjes, Disney figuren bij Disney figuren, groente bij groente etc. Dus hier lagen de dode kippen naast snoep, Disney figuren en bijbeltentje naast verse vis etc. Kortom een hele mengelmoes. Ik had wel trek in een authentieke Peruaanse maaltijd. Vooral de dunne maaltijdsoepen vindt ik heer. Vaak zitten er aardappelen, groente waaronder wortelen, rijst , gort, quinoa of pasta in met af en toe een stukje kip o.i.d. Een menu bestaat uit enorm bord soep ( vaak echt bijna tot het randje), een segundo en een refresco. Een refresco is een locale zelfgemaakte drank van gerst met suiker. Ik zag mensen een soort vlees eten dat me erg lekker leek. Dus heb ik een maaltijd besteld. Ik besefte me toen ik aan de soep zat dat het nog maar 9.15 uur was en dat ik net een ontbijt had gehad. Nu ja, het is vakantie. Uiteraard kon ik het enorme bord pasta-soep met vers gesneden sjalot snippers niet op en liet ik de segundo dus maar inpakken. Mijn bord soep bleef staan terwijl ik ondertussen zat te schrijven. Er kwam iemand langs die vroeg of hij de soep mocht opeten. Hij had blijkbaar gezien dat ik er niet meer van at. Natuurlijk mocht hij dat. De man bedankte mij en god toen hij het op had.

Toen verder struinen over de markt. Ik had voor verschillende mensen wat willen kopen. Ik heb nu namelijk ruimte in mijn rugzak omdat ik het matrasje en de tracking-tent heb weggegeven. Maar hier was niets te vinden dat aansloot bij wat ik voor iedereen in gedachte had en zeker geen souvenir-achtige dingen. Die had ik toch beter in Cuzco of Pisaq kunnen kopen. Maar dat is achteraf praten natuurlijk. En daar was ik toen ook niet mee bezig. De markt was zo groot en voor mij zo onoverzichtelijk dat ik wel 3x langs een kraampje ben geweest vanuit diverse richtingen. Op een gegeven moment was ik het spoor echt bijster en wist ik niet meer waar ik was. Ik ben naar buiten gegaan waar 2 dames van de beveiliging stonden. Op mijn vraag waar de busjes naar Pisco stonden kreeg ik als antwoord dat die er niet waren. Alleen maar taxi’s en collectivo’s en die stonden aan het eind van de straat. Zulke mensen daar heb je wat aan!! Ook vroeg ik ze hoe ik naar het strand moest lopen. Nou niet dus. Dat was te gevaarlijk. Je had dan kans dat je beroofd zou worden. Dat plan heb ik dus snel van mijn lijstje geschrapt. Toen ben ik zelf maar via de straten rondom de markt gaan lopen. Toen ik de 2e hoek om was herkende ik de straat en zag ik ook de busjes staan. Binnen 5 minuten was het busje vol en voor 2 soles werd ik veilig terug gebracht naar Paracas.

Onderweg kon ik honderd uit vragen aan een Peruaan, van ca. 35 jaar met geblondeerd en gepermanent haar en die zich ondertussen zat in te smeren met zonnebrandolie, die in Amerika woonde en nu hier op vakantie was. Hij sprak verbazend slecht Engels vond ik. Ik kwam er nu achter dat het vliegveld waar we langs kwamen inderdaad een militair vliegveld was en dat hier een legerbasis was. Men wil het vliegveld komend jaar open gaan stellen voor nationale vluchten i.v.m. het toerisme. Aan de zeekant dan de weg zijn veel visverwerkende industrieën. O.a. voor het maken van ansjovisolie. Ook is er een gasopslag van gas uit Cuzco. Dat gaat o.a. naar Mexico. En uit Mexico wordt veel mais geïmporteerd voor de mega kippenstallen die verderop in de woestijn staan.

Om half twaalf stapte ik weer voor het hotel uit om aan de volgende exercitie te beginnen. Namelijk het inchecken via internet van mijn vlucht voor maandag omdat ik graag bij het raam wil zitten en niet boven de vleugel. Ik heb tot 4x toe het proces doorgelopen op de computer voor gasten van het hotel omdat de wifi verbinding hier heel instabiel is. Zo niet te zeggen slecht. Eerst was het even zoeken wat ik waar in moest vullen omdat de site in het Spaans is. Maar daarna was het makkelijk. Echter elke keer als ik maak boardingkaart aan klikte dan bleef het rondje maar draaien. En daar hield het mee op. Ik kwam dus niet verder. Ik zat eigenlijk al een beetje in de stress omdat in mijn papieren stond dat ik 72 uur van te voren mijn vlucht moest bevestigen. Hoe dat dan moest stond nergens en ook was er geen telefoonnummer vermeld. Nu bedenk ik me dat het misschien een zin van een oud formulier is geweest van voor de internet tijd. Gisteren bedacht ik me al dat als ik online incheckte alles geregeld was. Nu dat inchecken wilde dus ook niet. Toen maar het nummer van support gebeld dat onder de site stond. Ook nu brak de spaanse taal me op want ook hier werken ze met een meerkeuze menu. Dus opnieuw gebeld nadat ik één en ander even op me in had laten werken. En jawel, toen ik goed door het menu heen was gelopen waren er natuurlijk nog tig wachtende voor u. Ik heb opgehangen omdat het inmiddels al 12.45 uur was en ik dacht dat het natuurlijk lunchtijd voor de Peruanen is. Later op de middag zou ik het nog eens proberen.

Maar eerst lekker genieten van het mooie weer. Aan het strand was het heel gezellig druk. Er waren veel families met kinderen. Het is immers weekend.
Tegen vier uur ben ik aan een nieuwe poging begonnen om in te checken via internet. Ook nu ging alles goed totdat de boardingpass aangemaakt moest worden. Dus heb ik opgebeld. Nu werd er vrijwel direkt opgenomen en werd ik ook direct doorverbonden met een Engels sprekend iemand. Nadat ik mijn reserveringsnummer had gegeven werd de verbinding verbroken. "Nee", dacht ik:" mijn Peruaanse beltegoed zal nu toch niet op zijn? Ik heb het net opgewaardeerd!" Maar dat bleek toch niet het geval. Althans ik had geen melding gekregen, net als de vorige keer, dat mijn beltegoed bijna op was. Maar wat nu. Door mijn gestuntel waren mijn 2 favoriete plekken inmiddels als bezet geregistreed. Nadat ik de internetpagina werderom geopend had, heb ik een man die altijd bij de receptie rondloopt gevraagd of hij er met me doorheen wilde lopen om te kijken wat ik mogelijk verkeerd gedaan heb. Niets dus. Ook nu bleef de computer steken. Toen zei hij:" een momentje alstublieft". Hij kwam terug met de buurman van Oltursa een grote busmaatschappij. Die pakte zijn mobieltje en belde voor mij Air Europa op en vroeg naar iemand die Engels sprak en gaf mij de telefoon. Nu lukte het wel om alles te regelen, behalve dat ik nog geen boardingpas heb. Die kon de dame ook niet uitdraaien of mailen. Die krijg ik als ik 4 uur voor vertrek op het vliegveld ben. Maar mijn reservering en plaatsnummer is geregeld. Als ik dat ook wil voor de vlucht van Madrid naar Amsterdam dan moet ik morgen terugbellen omdat het inchecken pas 48 uur van te voren kan. En dat voor Madrid natuurlijk pas morgen na 5.00 uur is. Ik bedankte de man van Oltursa hartelijk. Maar hij wuifde alles weg. Ik ga er van uit dat het nu allemaal goed komt. Maar gezien de gewoonten in dit land ben ik pas zeker van stoel A25 als ik mijn boardingpas voor die stoel in handen heb.
Nu kon ik in alle rust gaan genieten van het einde van een hele zwoele en warme dag. Het was de warmste avond tot nu toe. Meestal steekt er vanaf 15.00 een koude wind op. Maar vandaag is het weekend. Daar werkte zelfs het weer aan mee.