6 november

6 november 2014
Weer lekker vroeg wakker. Ik heb heerlijk geslapen. Heb me lekker warm gedouched en een klein wasje gedaan. Om 5.00 ben ik richting zonsopgang landinwaarts gelopen. Zodra ik de hoek om was naast het hotel leek het of in een andere wereld terecht kwam. Het Peru van de arbeiders. De strand boulevard is echt lekker rommelig met huizen die onaf zijn maar de puien zien er allemaal redelijk uit. Achter het hostal vind je de huisjes en hutten van riet. Sommige ook van steen. Heel veel vrouwen waren al bezig de stoep of straat voor hun huis te vegen. Verder zag je er wat schoolkinderen en natuurlijk heel veel honden. Een zonsopgang zou ik niet te zien krijgen. Het was net als gisterochtend nevelig. Dus ben ik richting strand gegaan. Wel heb ik eerst nog even de batterijen uit de lader gehaald en bij mijn toestel gedaan want anders vergeet ik die weer en kan ik straks geen fotoos maken en dat zou zonde zijn. Op een bankje heb ik aan mijn verslag van gisteren zitten typen. Hier kwam de plaatselijke vuilnisdienst die bestond uit 3 vrouwen met veger en blik aan een lange stok en een handkar de vuilniszakken ophalen. Het veger en blik zwijn nodig omdat de mensen het vuilnis keurig in zakken wegzetten maar de meeuwen slaan 's ochtends hun slag en pikken sommige open en verspreiden de inhoud rondom. Om iets voor 7.00 uur ben ik naar het ontbijtterras gegaan omdat ik graag een plekje met een beetje uitzicht op zee wil hebben. Toch was ik net te laat voor de beste plek. Maar de andere plek was ook prima. De overige plaatsen hebben geen uitzicht op zee. Het leek wel of iedereen graag op een plaats met uitzicht op zee wilde hebben. Maar dat bleek niet zo te zijn. Iedereen was gewoon vroeg. De ontbijthulp was de tafels nog aan het dekken toen wij kwamen. Hij had gelukkig hulp in de keuken. Dus al snel kwam er heet water voor thee of koffie en het duurde wat langer voor de broodjes kwamen. Ik werd wel wat zenuwachtig want ik stond onder tijdsdruk omdat ik om 7.45 bij de balie moest zijn om met de boot naar las Islas Ballestas, de kleine Galapagos eilanden, te gaan. Daarom ben ik toch maar gaan vragen wanneer de jus en de eieren klaar zouden zijn. De man ging er direct achteraan. Andere mensen hebben daar niet op gewacht. De mussen aten de kruimelresten van die tafels en zelfs een kuifmees kwam er van smullen. Toen mijn jus kwam heb ik dat in mijn flesje gegoten en de broodjes die ik al gesmeerd had heb ik mijn tas gedaan. Het scrambled ei was lekker maar ik kon het bijna niet weg krijgen. In alle haast ben ik weggegaan. Ik was 1 minuut over tijd wat ik niet snapte. Naar mijn idee was het vroeger. Veel ontbijters gingen mee op de tour. Daarom was het natuurlijk zo druk bij bij het ontbijt. We moesten nog even wachten. Toen kon ik nog snel mijn flesje water ophalen dat ik vergeten was.
We gingen lopend naar de haven. Het was daar een drukte van belang. Allemaal mensen die dezelfde trip gingen doen. Er zijn zeker zo'n 30 boten uitgevaren. De trip was 35 soles en daar kwam nog 10 soles tax bij voor het varen rond het reservaat en 2 omdat je van de pier gebruikt maakt. In één boot gaan zo'n 70 mensen. Een zwemvest is verplicht maar voor kinderen hebben ze er geen!
De boot vaart ca. 50 km per uur. Ik was toevallig vooraan gezet in de rij met wachtenden waardoor ik ook bijna als eerste in de boot stapte. Ons werd gevraagd om zo ver mogelijk voor in te gaan zitten. Ik had bij het instappen al gezien dat de rand vooraan zo hoog was dat je daar niet over heen kon kijken. Ik bleef daarom in het midden tussen de stoelen staan en ging niet zitten. Iedereen liep braaf door. Ik kwam ergens in het midden te zitten. Een prima plek met uitzicht zoals ik al verwacht had.
We voeren rustig langs de vissersboten in de haven en konden de aalscholvers die daar in grote getale in de masten van de schepen zaten rustig bekijken. Ook zaten er hier en daar pelikanen op de achterdekken. Dat is nog eens wat anders dan zwaluwen- of spinnenschijt op je boot. Die heerlijk bijtende aalscholver kletsen op je schip. Er wordt hier voornamelijk op ansjovis gevist. We staken eerst over naar de kust van het schiereiland. Daar is een haven waar zout verscheept wordt. Ik was verbaasd. Het schiereiland is namelijk een natuurreservaat en om daar dan zout te delven lijkt me wat tegenstrijdig. Dit zout wordt voornamelijk naar Engeland geëxporteerd.
De kandelaar doemde als volgende bezienswaardigheid op. Dat is een hiëroglief op een bergwand die alleen vanaf het water te zien is. De kandelaar is ouder dan hiërogliefen van Nasca en is gemaakt van een soort mineraalgesteente. De afbeelding is 120 meter hoog en 40 meter breed. Het waait hier veel en heftig. Dus wordt het zand dat er over heen ligt, er regelmatig van afgeblazen maar er ook weer overheen.
Vandaar waren we binnen een kwartier bij de eilanden,die je vanaf de kust niet eens kunt zien liggen. Het eiland zat vol met een andere aalscholver soort dan we bij ons hebben en er waren een paar exemplaren van nog een andere aalscholver soort met rode poten en rood rond hun snavel. Als vogelliefhebber heb ik natuurlijk nog veel meer vogelsoorten gezien maar dat zal ik jullie besparen. Wat wel heel bijzonder was waren de pinguïns. Die hier overigens op de één of andere manier geïmporteerd zijn want ze komen hier van nature niet voor maar ze planten zich hier nu wel voort.
Over het hele eiland ligt een witte gloed en het stinkt er vreselijk naar vogelschijt. Dat laatste is van economisch belang. De guano wordt naar ????? geëxporteerd. 3 maanden per jaar worden de excrementen van de rotsen gehaald en verscheept. Het grote eiland heeft eigenlijk 3 kleuren. De overgang met het zeewater is zwart gekleurd door een ca.1 meter hoge rand van mosselen. Dan is eigenlijke grond van het eiland rood gekleurd. Dat komt doordat er veel ijzer in zit. En de bovenste laag is natuurlijk wit van alle schijt. Ik weet niet of deze kleurstelling ook overeenkomt met de vlag van een land. Maar het heeft wel wat.
De zeerobben op de rotsen, en met name de vrouwtjes met hun goudgele vachten, trokken de meeste belangstelling. Bijna alle passagiers gingen aan één kant van de boot staan om foto's te maken. De boot helde helemaal naar één kant over en niemand die er zich wat van aan trok. Ook de kapitein deed alsof er niks aan de hand was. Dus het zou wel ok zijn maar ik was er toch niet helemaal gerust op. Natuurlijk maakte ik me ongerust om niks. De zeerobben, zeeschildpadden en pinguïns zijn ook hier beschermde diersoorten. Terug aan wal besloot ik een lekker glas vers vruchtensap te gaan halen. Op,het terras gezeten wilde ik nog wat in mij schrift schrijve over wat ik onderweg gezien had. Toen besefte ik me dat ik het schrift in het bagagevakje van de stoel voor me had laten zitten. Ik was helemaal in paniek. Al mijn aantekeningen weg. Nee, toch!!! Zonder me om mijn bestelling te bekommeren ben ik naar de receptie gerend en heb uitgelegd wat er aan de hand was. Mij werd gezegd rustig te blijven en dat het allemaal wel goed zou komen. Er werd direct gebeld en er werd gezegd dat de kapitein me over 10-15 minuten het schrift zou komen brengen. Ik was zo blij, opgeluchten en emotioneel dat de tranen me over de wangen liepen. De reisleider wilde nog een glas water voor me laten halen. Maar dat vond ik niet nodig. Wel heel lief van hem. Ik besefte me dat ook mijn laatste vulpotlood bij het schrift zat. De nieuwe Peruaanse die ik gekocht had liet het na 3 dagen al afweten en ik schrijf toch het liefst met potlood. En een gummetje erbij om eventueel te corrigeren vind ik super makkelijk. Hier werd ook nog over gebeld en het zou allemaal goed komen. Ik had echter pas volledige rust toen het schrift, inclusief mijn vulpotlood echt was afgeleverd. Nu was het tijd voor het sapje. De juffrouw op het terras begroette me uiterst vriendelijk. Het duurde nog even voor ik weer helemaal rustig was en in alle rust van mijn sapje kon genieten.

De iPad meenemen vond ik erg onhandig, dus ik zal de foto's bij dit verslag voegen als ik weer terug ben in Nederland.