4 november
08 November 2014 | Peru, Huacachina
Dinsdag 4 november verslag
Om 4.00 uur wakker en nog even bijkomen om vervolgens onder de douche te stappen en mij n rugzak in te pakken. Om 6.00 ging ik naar het dakterras om nog wat te schrijven of te lezen. Maar dat ging absoluut nier. Ik heb bij mezelf opgemerkt de laatste tijd dat als ik moet reizen ik toch wat zenuwachtig ben. En op een dusdanige manier dat ik geen trek in eten meer heb. Ik heb nooit van mensen kunnen begrijpen wat ze bedoelden met ik heb een knoop in mijn maag. Nu snap ik dat heel goed. Dus na het nuttigen van een karig ontbijt heb ik de kamer betaald. Om vervolgens mijn bepakking ( een kleine rugzak op mijn buik en de grote op mijn rug) om te hangen en de 6 trappen af te dalen. Daar werd ik staande gehouden door de receptioniste. Ik moest me nog registreren voor ik weg ging. Na inwendig wat geknetterd te hebben, heb ik mijn bepakking weer afgedaan om mijn gegevens in te vullen. Normaal gesproken doe je zo iets toch als je incheckt. Mede omdat je dan toch weet wie er in het hotel aanwezig zijn. Er is wel een fotocopy van mijn paspoort gemaakt toen ik gisteren arriveerde. Hier hadden ze alle gegevens van over kunnen nemen en ik dacht ook dat dat de bedoeling was. Na de gegevens ingevuld te hebben mijn bepakking weer omgehangen en op weg naar het busstation. Dat was nog veel dichter bij dan ik dacht. Een dikke 5 minuten. Zo heb ik weer eens ervaren hoe betrekkelijk tijd is. Op de heen weg leek het een stuk verder maar toen had ik ook 15 uur in de bus gezeten en werd in nadat ik was uitgestapt en het busstation uitliep overvallen door allerhande mensen die me een nascavlucht wilden verkopen. Of me naar het goedkoopste en beste hotel wilden brengen en andere goedbedoelde diensten aanboden. Ik had een route beschrijving gemaakt langs 3 hotels en de 1e bleek schuin tegenover de bushalte te zijn. Dus ben ik daar maar naar binnen gevlucht. Dit hotel had niet mij voorkeur en dat was maar goed ook. Toen ik weer naar buiten kwam kon ik in alle rust verder.
De bus vertrok binnen 10 minuten nadat ik een kaartje had gekocht. Het kostte voor 2 uur reizen maar 11 soles. Er was en man die tegen me zei toen ik richting bus liep met volle bepakking dat mijn grote rugzak wel mee in de bus mocht. Dat vond ik prettig dan had ik gelijke het zicht erop. De voorste stoelen waren nog vrij. Wat een mazzel. Toen even later de chauffeur en de conducteur instapten werd er een ineens een enorme stampij over mijn rugzak gemaakt. Ik begreep er niets van. De bus was ook nog lang niet vol, dus plaats genoeg en mij was gezegd dat er onderweg geen tussenstops waren. Een "snelbus" dus. Dus waarom al die drukte. Maar mijn grote rugzak moest in het bagage compartiment. Nu was dat op zich natuurlijk geen punt. Zeker niet toen bleek dat je bagage keurig geregistreerd werd en je bagage bewijs aan je ticket werd geniet. Maar ik gaf wel aan dat ik er niks van snapte omdat "een" man, waarvan ik dacht dat hij bij de busmaatschappij hoorde tegen me had gezegd dat de rugzak mee in de bus mocht. De chauffeur zat tegen zijn hoofd te tikken. Zo van die stomme toeristen ook. Ik heb mijn excuses maar aangeboden omdat ik het verkeerd begrepen had. Toen werd het incident weggewuifd en werd er wat gelachen.
Wat schetst even later mijn verbazing dat nog geen 2 minuten nadat we vertrokken waren er wel 10 mensen in de bus stapten en later nog eens 4. Hoezo geen tussenstops. De conducteur schreef wel voor de mensen een kaartje uit en de mensen betaalden in de bus.
De 2 uur durende rit ging door een afwisselend, zei het, voornamelijk woestijn achtig landschap. Wel met heuvels en bergen en waar het groen werd verscheen altijd snel een dorp of stadje.
Vlak na Nasca kon je een deel van de Nascalijnen vanaf de grond zien. Deze leken vanaf de weg helemaal niet zo straalrecht. Maar dat zie je natuurlijk niet uit de lucht. Dat is veel te ver weg. De trapezoïde vormen etc. die verderop op de vlakte lagen waren scherp te herkennen.
Bij de Nasca uitkijktoren die naast de snelweg en in het midden van de hiërogliefe afbeeldingen staat, stapte een man op de bus. Dat is dus echt in niemandsland. Het bleek een buscontroleur te zijn. De conducteur moest zijn kaartjesboekje inleveren en de controleur vroeg aan iedereen zijn kaartje te laten zien. De controleur checkte dit met het boekje. Toen hij daar mee klaar was liet hij de bus weer ergens in niemandsland stoppen en stapte uit. Dit gebeurde onderweg nog 2 keer. De conducteur en chauffeur raakten er de 3e keer behoorlijk geïrriteerd door. Ook onderweg stopten we nog een paar keer om mensen in of uit,te laten stappen. Bij één stop kwam er ook een verkoper met lekkers en drinken de bus is. Hij had het snoepgoed aan een soort haak hangen die op de rand van het bagagerek paste. Die haakte hij over de rand en kon zo het hele geval langs die rand naar achteren schuiven. Toen de bus weer vertrok was er even paniek want de verkoper was niet uitgestapt. Dus nog een stop tussen door.
De plaatsnamen hebben allemaal bijbelse namen. Maar nu ik dit schrijf besef ik me dat ik die namen niet genoteerd heb. Onderweg werd hier en daar ook weer verwezen naar archeologische sites. O.a. ook bij Palpa. Daar heb je ook een soort hiërogliefen. Op een bepaald gedeelte langs de weg waren boompjes geplant die rechtop gehouden werden door een stuk rubberdraad van autobanden dat aan een steen was vastgemaakt. Ik vroeg me af of het mogelijk is dat deze aanplant het hier overleeft alleen vanwege dauw en nevel. Het regent hier namelijk nooit. Even verderop kreeg ik het antwoord omdat er op een groot bord naast de weg stond zone neblina. Dus toch.
Op een gegeven moment stonden er op regelmatige afstand van elkaar rieten vierkante gebouwtjes. Wel een stuk of honderd. Telkens op een stuk grond van ca. 50x50 meter. Ik vroeg me af of het huisjes waren maar ik durfde het koppel dat de leiding over de bus had niet meer te storen. Het zag er allemaal leeg en verlaten uit. Stel dat het schuurtjes waren dan vroeg ik me af waar om die op een stuk niemandsland staan zonder dat er in de buurt iets groeit. Elders in het land spat het groen uit de grond in de regentijd maar die heb je hier niet.
Ica is een enorm grote en belachelijk drukke stad. Richting binnenstad en terminal stonden rijen stinkende en toeterende mototaxi's. Wel een levendig gezicht. In de terminal stonden de taxichauffeurs al klaar. Om in Huacachina te komen moest ik met de taxi. Deze chauffeurs hadden rode shirtjes aan met het logo van verschillende busmaatschappijen er op. Omdat ze op het terrein van Soyuz stonden ben ik er maar van uitgegaan dat het ok was. Ik kon nog afdingen van 8 naar 6 sol. In de taxi dacht ik opeens :" shit, ik het nummerbord niet opgeschreven". Toen heb ik zijn identiteitsplaatje gepakt en bekeken die op het dashboard lag. Hij vertelde dat ze van een taximaatschappij zijn een overeenkomst hebben met oa Soyuz om de busklanten veilig verder te brengen. Het zou mooi zij als dit er ook in Lima is. Dan weer ik zeker dat ik de Lima hobbel ook zonder kleerscheuren kan nemen. Wat betreft de shirtjes. Als je kwaad wilt dan kun je die natuurlijk ook laten namaken. Welke niets vermoedende toerist ziet het verschil. Maar goed dan ben je nog niet op het terrein van de busmaatschappij.
Huacachina is maar 5 km. Ik werd voor het hotel van mijn keuze gedropt en mijn rugzak werd heel attent binnen neer gezet. Ik had direct geen goed gevoel bij het hotel. Ik dacht dat het tegen de Laguna aan zou liggen maar dat was niet zo. Het lag tegen een enorm hoge Zandberg aan en had een piepklein zwembad. De kamers kwamen op de gang uit en hadden gek genoeg een raam in de muur met de gang. Dat is een uitzicht van niks natuurlijk. Bovendien was de prijs ipv 100 soles 169. Dus de rugzakken weer opgehesen en gevraagd waar hotel Curasi was. Eigenlijk mijn eigen 1e keus. Het was vlakbij maar al lopende werd ik suf van het geroep van: "taxi, taxi". Dit hotel was een schot in de roos. Een kamer op de 2e verdieping met zicht op zowel het zwembad, de zandduinen als de Laguna. Ik kon zelfs binnen 10 minuten op mijn kamer. Ik besefte ineens dat het nog maar 11.00 uur was. Heerlijk de hele dag nog voor me. Dus ik heb als eerste mijn badpak aan gedaan en ben lekker gaan zwemmen om vervolgens mijn voor- en achterkant elk nog 10 minuten in de zon te bakken.
Het werd nu tijd om de Laguna te gaan verkennen. Die deed me wat aan Cuba denken. Rondom de Laguna was het vergane glorie met hier en daar een goed onderhouden gebouw. Verder was het een pure toeristenstek Peperdure terrasjes en heel veel dagjes mensen. Alleen aan de souvenierstandjes merk je dat je in Peru bent. De mensen zijn eigenlijk allemaal westers gekleed. Vooral de legging is hier in. Die specifiek Peruaanse of moet ik zeggen Inka gezichten zie je hier niet en de muziek die je hier hoort is vooral salsamuziek.
Toen ik van de boulevard naar het water ging liep kwam ik als eerste een agente tegen. Ook hier wordt dus aan beveiliging gedaan. En dan te weten dat ik hier bijna niet naar toe was gegaan ivm de waarschuwingen in lonely planet over berovingen en tasjes dieven. Maar ik wilde dit persé zien en ik dacht ik zie wel. De duiven hebben hier blauwe ogen en blauwe eyeliner en rode poten.
Langs de zuidzijde van de Lagune is geen boulevard dus hier moet je door het zand. Natuurlijk komt er dan zand in je schoenen. Dat werd rennen tussen de schaduwplanten want dat zand was werkelijk loeiheet. Op blote voeten zou helemaal miet kunnen volgens mij. Trouwens nu vraag ik me af of dat misschien niet beter geweest zou zijn. In je schoenen blijft het immers op dezelfde plek zitten. Halverwege stond een minitentje bij een boom. Ik vroeg me af of daar echt iemand in zou overnachten. 'S avonds heb ik gezien dat dat inderdaad het geval was. Wild kamperen wordt hier blijkbaar toegestaan. Er lopen namelijk genoeg agenten rond om hier iets tegen te doen. Aan het eind van dit gedeelte waren jongelui bezig om een slackline te spannen. Ze oefenen hier voor een competitie komend weekend in Ica.
Om mijn schoenen te legen ging ik naast een jongeman op een bankje zitten. Dat bleek iemand te zijn die sieraden maakt en hier in een tentje woont bij mensen op het erf voor 5 soles per dag. Het is hier eigenlijk altijd zo dat zodra je iemand tegenkomt of iets vraagt er gevraagd wordt waar je vandaan komt en hoe je heet. Vervolgens geven ze je een hand om en zeggen dan dat ze het leuk vinden om je te ontmoeten. Deze jongeman heette Alex. Het valt me op dat eigenlijk iedereen een westerse naam heeft. Hij vertelde me ook waar je voor 8 soles een volledige maaltijd incl. drinken kon krijgen.
Ik beging trek te krijgen en dacht ik ga toch een maaltijd halen ondanks dat ik nog genoeg broodjes etc. heb. Het drinken heb ik in een flesje gedaan want ik vind het heerlijk om er in alle rust, met een boek erbij in deze mooie omgeving, van te genieten. In zo'n eethuisje/-tent zit ik nooit echt lekker op mijn gemak. De segundo laat ik inpakken om 's avonds op te eten. Je krijgt hier namelijk enorme borden vol eten in de locale eetgelegenheden. Het is hier ook heel gebruikelijk om je eten mee te nemen. Althans bij locale restaurants.
Om 16.30 heb ik me klaar gemaakt om de zandduinen te beklimmen om de zon te zien ondergaan. Laarzen en lange broek aan en trui en jas mee. Ik merk dat ik een prima conditie heb gekregen bij het Titicacameer. Dat ligt op 4000 meter hoogte en daar heb ik ook regelmatig een bergje genomen. Ik merkte in Nasca al dat een paar trappen meer of minder helemaal niet meer uitmaken. Maar deze Zandberg was andere koek. Het was nu niet zozeer mijn ademhaling die het af liet weten maar mijn been spieren. Het was eenheden stijle klim en bovendien zak je natuurlijk bij elke stap weg. Het duurde een dik half uur om boven te komen. Het kostte wat moeite maar dan had je ook wat. Een werkelijk wijds en prachtig uitzicht over een maanachtig landschap. Er waren natuurlijk meer mensen die dit fenomeen wilden bekijken. Het gekke is dat boven op de zandberg geen vlakte is of iets dergelijks. De berg eindigt in een punt. Je zit dus op de top met aan elke kant een been. Die top plat wel een beetje of als je er op zit. Zo werkt dat natuurlijk met zand. Maar zodra je opstaat of gaat verzitten glijdt een gedeelte van het zand weg en heb je weer een scherpe rand. We zaten dus met een heel stel mensen achter/ naast elkaar op een rij op de zandrug. Ik zat naast een ca. 40 jarige Spanjaard, wiens vriendin niet mee was omdat ze te moe was van al het reizen, die naar later bleek, op een zelfde manier tegen kleuren en vormen aankeek als ik. Hoe prettig was dat. Dan kun je enthousiast delen op het moment zelf. Naarmate de zon meer richting horizon ging veranderden de kleuren. Het zand had eerst een goudgele zandkleur maar veranderde langzaam naar grijswit met een waas van wit erover. De vormen van de duinen en tussen liggende structuren ontstaan door wind etc. werden steeds scherper en toen de zon helemaal onder was en het donkerder werd vervaagden de vormen weer. Een heel bijzonder kleuren en lijnen spel dat moeilijk te beschrijven is. Maar het was de klim meer dan waard. Naar beneden was overigens een fluitje. Het was net of je vloog. Wat een bijzondere en drukke dag.
Om 4.00 uur wakker en nog even bijkomen om vervolgens onder de douche te stappen en mij n rugzak in te pakken. Om 6.00 ging ik naar het dakterras om nog wat te schrijven of te lezen. Maar dat ging absoluut nier. Ik heb bij mezelf opgemerkt de laatste tijd dat als ik moet reizen ik toch wat zenuwachtig ben. En op een dusdanige manier dat ik geen trek in eten meer heb. Ik heb nooit van mensen kunnen begrijpen wat ze bedoelden met ik heb een knoop in mijn maag. Nu snap ik dat heel goed. Dus na het nuttigen van een karig ontbijt heb ik de kamer betaald. Om vervolgens mijn bepakking ( een kleine rugzak op mijn buik en de grote op mijn rug) om te hangen en de 6 trappen af te dalen. Daar werd ik staande gehouden door de receptioniste. Ik moest me nog registreren voor ik weg ging. Na inwendig wat geknetterd te hebben, heb ik mijn bepakking weer afgedaan om mijn gegevens in te vullen. Normaal gesproken doe je zo iets toch als je incheckt. Mede omdat je dan toch weet wie er in het hotel aanwezig zijn. Er is wel een fotocopy van mijn paspoort gemaakt toen ik gisteren arriveerde. Hier hadden ze alle gegevens van over kunnen nemen en ik dacht ook dat dat de bedoeling was. Na de gegevens ingevuld te hebben mijn bepakking weer omgehangen en op weg naar het busstation. Dat was nog veel dichter bij dan ik dacht. Een dikke 5 minuten. Zo heb ik weer eens ervaren hoe betrekkelijk tijd is. Op de heen weg leek het een stuk verder maar toen had ik ook 15 uur in de bus gezeten en werd in nadat ik was uitgestapt en het busstation uitliep overvallen door allerhande mensen die me een nascavlucht wilden verkopen. Of me naar het goedkoopste en beste hotel wilden brengen en andere goedbedoelde diensten aanboden. Ik had een route beschrijving gemaakt langs 3 hotels en de 1e bleek schuin tegenover de bushalte te zijn. Dus ben ik daar maar naar binnen gevlucht. Dit hotel had niet mij voorkeur en dat was maar goed ook. Toen ik weer naar buiten kwam kon ik in alle rust verder.
De bus vertrok binnen 10 minuten nadat ik een kaartje had gekocht. Het kostte voor 2 uur reizen maar 11 soles. Er was en man die tegen me zei toen ik richting bus liep met volle bepakking dat mijn grote rugzak wel mee in de bus mocht. Dat vond ik prettig dan had ik gelijke het zicht erop. De voorste stoelen waren nog vrij. Wat een mazzel. Toen even later de chauffeur en de conducteur instapten werd er een ineens een enorme stampij over mijn rugzak gemaakt. Ik begreep er niets van. De bus was ook nog lang niet vol, dus plaats genoeg en mij was gezegd dat er onderweg geen tussenstops waren. Een "snelbus" dus. Dus waarom al die drukte. Maar mijn grote rugzak moest in het bagage compartiment. Nu was dat op zich natuurlijk geen punt. Zeker niet toen bleek dat je bagage keurig geregistreerd werd en je bagage bewijs aan je ticket werd geniet. Maar ik gaf wel aan dat ik er niks van snapte omdat "een" man, waarvan ik dacht dat hij bij de busmaatschappij hoorde tegen me had gezegd dat de rugzak mee in de bus mocht. De chauffeur zat tegen zijn hoofd te tikken. Zo van die stomme toeristen ook. Ik heb mijn excuses maar aangeboden omdat ik het verkeerd begrepen had. Toen werd het incident weggewuifd en werd er wat gelachen.
Wat schetst even later mijn verbazing dat nog geen 2 minuten nadat we vertrokken waren er wel 10 mensen in de bus stapten en later nog eens 4. Hoezo geen tussenstops. De conducteur schreef wel voor de mensen een kaartje uit en de mensen betaalden in de bus.
De 2 uur durende rit ging door een afwisselend, zei het, voornamelijk woestijn achtig landschap. Wel met heuvels en bergen en waar het groen werd verscheen altijd snel een dorp of stadje.
Vlak na Nasca kon je een deel van de Nascalijnen vanaf de grond zien. Deze leken vanaf de weg helemaal niet zo straalrecht. Maar dat zie je natuurlijk niet uit de lucht. Dat is veel te ver weg. De trapezoïde vormen etc. die verderop op de vlakte lagen waren scherp te herkennen.
Bij de Nasca uitkijktoren die naast de snelweg en in het midden van de hiërogliefe afbeeldingen staat, stapte een man op de bus. Dat is dus echt in niemandsland. Het bleek een buscontroleur te zijn. De conducteur moest zijn kaartjesboekje inleveren en de controleur vroeg aan iedereen zijn kaartje te laten zien. De controleur checkte dit met het boekje. Toen hij daar mee klaar was liet hij de bus weer ergens in niemandsland stoppen en stapte uit. Dit gebeurde onderweg nog 2 keer. De conducteur en chauffeur raakten er de 3e keer behoorlijk geïrriteerd door. Ook onderweg stopten we nog een paar keer om mensen in of uit,te laten stappen. Bij één stop kwam er ook een verkoper met lekkers en drinken de bus is. Hij had het snoepgoed aan een soort haak hangen die op de rand van het bagagerek paste. Die haakte hij over de rand en kon zo het hele geval langs die rand naar achteren schuiven. Toen de bus weer vertrok was er even paniek want de verkoper was niet uitgestapt. Dus nog een stop tussen door.
De plaatsnamen hebben allemaal bijbelse namen. Maar nu ik dit schrijf besef ik me dat ik die namen niet genoteerd heb. Onderweg werd hier en daar ook weer verwezen naar archeologische sites. O.a. ook bij Palpa. Daar heb je ook een soort hiërogliefen. Op een bepaald gedeelte langs de weg waren boompjes geplant die rechtop gehouden werden door een stuk rubberdraad van autobanden dat aan een steen was vastgemaakt. Ik vroeg me af of het mogelijk is dat deze aanplant het hier overleeft alleen vanwege dauw en nevel. Het regent hier namelijk nooit. Even verderop kreeg ik het antwoord omdat er op een groot bord naast de weg stond zone neblina. Dus toch.
Op een gegeven moment stonden er op regelmatige afstand van elkaar rieten vierkante gebouwtjes. Wel een stuk of honderd. Telkens op een stuk grond van ca. 50x50 meter. Ik vroeg me af of het huisjes waren maar ik durfde het koppel dat de leiding over de bus had niet meer te storen. Het zag er allemaal leeg en verlaten uit. Stel dat het schuurtjes waren dan vroeg ik me af waar om die op een stuk niemandsland staan zonder dat er in de buurt iets groeit. Elders in het land spat het groen uit de grond in de regentijd maar die heb je hier niet.
Ica is een enorm grote en belachelijk drukke stad. Richting binnenstad en terminal stonden rijen stinkende en toeterende mototaxi's. Wel een levendig gezicht. In de terminal stonden de taxichauffeurs al klaar. Om in Huacachina te komen moest ik met de taxi. Deze chauffeurs hadden rode shirtjes aan met het logo van verschillende busmaatschappijen er op. Omdat ze op het terrein van Soyuz stonden ben ik er maar van uitgegaan dat het ok was. Ik kon nog afdingen van 8 naar 6 sol. In de taxi dacht ik opeens :" shit, ik het nummerbord niet opgeschreven". Toen heb ik zijn identiteitsplaatje gepakt en bekeken die op het dashboard lag. Hij vertelde dat ze van een taximaatschappij zijn een overeenkomst hebben met oa Soyuz om de busklanten veilig verder te brengen. Het zou mooi zij als dit er ook in Lima is. Dan weer ik zeker dat ik de Lima hobbel ook zonder kleerscheuren kan nemen. Wat betreft de shirtjes. Als je kwaad wilt dan kun je die natuurlijk ook laten namaken. Welke niets vermoedende toerist ziet het verschil. Maar goed dan ben je nog niet op het terrein van de busmaatschappij.
Huacachina is maar 5 km. Ik werd voor het hotel van mijn keuze gedropt en mijn rugzak werd heel attent binnen neer gezet. Ik had direct geen goed gevoel bij het hotel. Ik dacht dat het tegen de Laguna aan zou liggen maar dat was niet zo. Het lag tegen een enorm hoge Zandberg aan en had een piepklein zwembad. De kamers kwamen op de gang uit en hadden gek genoeg een raam in de muur met de gang. Dat is een uitzicht van niks natuurlijk. Bovendien was de prijs ipv 100 soles 169. Dus de rugzakken weer opgehesen en gevraagd waar hotel Curasi was. Eigenlijk mijn eigen 1e keus. Het was vlakbij maar al lopende werd ik suf van het geroep van: "taxi, taxi". Dit hotel was een schot in de roos. Een kamer op de 2e verdieping met zicht op zowel het zwembad, de zandduinen als de Laguna. Ik kon zelfs binnen 10 minuten op mijn kamer. Ik besefte ineens dat het nog maar 11.00 uur was. Heerlijk de hele dag nog voor me. Dus ik heb als eerste mijn badpak aan gedaan en ben lekker gaan zwemmen om vervolgens mijn voor- en achterkant elk nog 10 minuten in de zon te bakken.
Het werd nu tijd om de Laguna te gaan verkennen. Die deed me wat aan Cuba denken. Rondom de Laguna was het vergane glorie met hier en daar een goed onderhouden gebouw. Verder was het een pure toeristenstek Peperdure terrasjes en heel veel dagjes mensen. Alleen aan de souvenierstandjes merk je dat je in Peru bent. De mensen zijn eigenlijk allemaal westers gekleed. Vooral de legging is hier in. Die specifiek Peruaanse of moet ik zeggen Inka gezichten zie je hier niet en de muziek die je hier hoort is vooral salsamuziek.
Toen ik van de boulevard naar het water ging liep kwam ik als eerste een agente tegen. Ook hier wordt dus aan beveiliging gedaan. En dan te weten dat ik hier bijna niet naar toe was gegaan ivm de waarschuwingen in lonely planet over berovingen en tasjes dieven. Maar ik wilde dit persé zien en ik dacht ik zie wel. De duiven hebben hier blauwe ogen en blauwe eyeliner en rode poten.
Langs de zuidzijde van de Lagune is geen boulevard dus hier moet je door het zand. Natuurlijk komt er dan zand in je schoenen. Dat werd rennen tussen de schaduwplanten want dat zand was werkelijk loeiheet. Op blote voeten zou helemaal miet kunnen volgens mij. Trouwens nu vraag ik me af of dat misschien niet beter geweest zou zijn. In je schoenen blijft het immers op dezelfde plek zitten. Halverwege stond een minitentje bij een boom. Ik vroeg me af of daar echt iemand in zou overnachten. 'S avonds heb ik gezien dat dat inderdaad het geval was. Wild kamperen wordt hier blijkbaar toegestaan. Er lopen namelijk genoeg agenten rond om hier iets tegen te doen. Aan het eind van dit gedeelte waren jongelui bezig om een slackline te spannen. Ze oefenen hier voor een competitie komend weekend in Ica.
Om mijn schoenen te legen ging ik naast een jongeman op een bankje zitten. Dat bleek iemand te zijn die sieraden maakt en hier in een tentje woont bij mensen op het erf voor 5 soles per dag. Het is hier eigenlijk altijd zo dat zodra je iemand tegenkomt of iets vraagt er gevraagd wordt waar je vandaan komt en hoe je heet. Vervolgens geven ze je een hand om en zeggen dan dat ze het leuk vinden om je te ontmoeten. Deze jongeman heette Alex. Het valt me op dat eigenlijk iedereen een westerse naam heeft. Hij vertelde me ook waar je voor 8 soles een volledige maaltijd incl. drinken kon krijgen.
Ik beging trek te krijgen en dacht ik ga toch een maaltijd halen ondanks dat ik nog genoeg broodjes etc. heb. Het drinken heb ik in een flesje gedaan want ik vind het heerlijk om er in alle rust, met een boek erbij in deze mooie omgeving, van te genieten. In zo'n eethuisje/-tent zit ik nooit echt lekker op mijn gemak. De segundo laat ik inpakken om 's avonds op te eten. Je krijgt hier namelijk enorme borden vol eten in de locale eetgelegenheden. Het is hier ook heel gebruikelijk om je eten mee te nemen. Althans bij locale restaurants.
Om 16.30 heb ik me klaar gemaakt om de zandduinen te beklimmen om de zon te zien ondergaan. Laarzen en lange broek aan en trui en jas mee. Ik merk dat ik een prima conditie heb gekregen bij het Titicacameer. Dat ligt op 4000 meter hoogte en daar heb ik ook regelmatig een bergje genomen. Ik merkte in Nasca al dat een paar trappen meer of minder helemaal niet meer uitmaken. Maar deze Zandberg was andere koek. Het was nu niet zozeer mijn ademhaling die het af liet weten maar mijn been spieren. Het was eenheden stijle klim en bovendien zak je natuurlijk bij elke stap weg. Het duurde een dik half uur om boven te komen. Het kostte wat moeite maar dan had je ook wat. Een werkelijk wijds en prachtig uitzicht over een maanachtig landschap. Er waren natuurlijk meer mensen die dit fenomeen wilden bekijken. Het gekke is dat boven op de zandberg geen vlakte is of iets dergelijks. De berg eindigt in een punt. Je zit dus op de top met aan elke kant een been. Die top plat wel een beetje of als je er op zit. Zo werkt dat natuurlijk met zand. Maar zodra je opstaat of gaat verzitten glijdt een gedeelte van het zand weg en heb je weer een scherpe rand. We zaten dus met een heel stel mensen achter/ naast elkaar op een rij op de zandrug. Ik zat naast een ca. 40 jarige Spanjaard, wiens vriendin niet mee was omdat ze te moe was van al het reizen, die naar later bleek, op een zelfde manier tegen kleuren en vormen aankeek als ik. Hoe prettig was dat. Dan kun je enthousiast delen op het moment zelf. Naarmate de zon meer richting horizon ging veranderden de kleuren. Het zand had eerst een goudgele zandkleur maar veranderde langzaam naar grijswit met een waas van wit erover. De vormen van de duinen en tussen liggende structuren ontstaan door wind etc. werden steeds scherper en toen de zon helemaal onder was en het donkerder werd vervaagden de vormen weer. Een heel bijzonder kleuren en lijnen spel dat moeilijk te beschrijven is. Maar het was de klim meer dan waard. Naar beneden was overigens een fluitje. Het was net of je vloog. Wat een bijzondere en drukke dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
