Woensdag 29 oktober

Om 5.00 opgestaan. Het was een enorme herrie in het hotel en in de ontbijtzaal is het nog nooit zo druk geweest. 2 bussen. Één met Amerikanen en één met Duitsers. Nu die laatste kunnen er wat van. Gisteravond achter elkaar knallen met deuren en niet zo'n beetje ook. Daarbij kwam nog dat het behoorlijk begon te waaien en het leek of er op dit hotel, ook golfplaten lagen te klapperen. Waarschijnlijk zat er iets los onder het dak en mijn kamer was precies onder dat dak. Om 3.30 was ik volledig over mijn slaap heen.
De meesten waren net als ik al voor 6 uur beneden. Het buffet was nog niet eens klaar. Wat kunnen mensen toch mopperen zeg en dat terwijl ze nog heel veel tijd hadden. Ik heb rustig aangedaan net als elke ochtend genietend van het verse fruit en de de verse vruchtensappen die ik het liefst mix. Om 7.30 uur naar de receptie om te betalen. Gisteren kwam ik er achter dat ik mijn pincode van mijn VISA kaart vergeten was. In Lima 6 weken geleden wist ik die nog wel. Nu was het blanco in mijn hoofd. Ik was min of meer in paniek want in dit dorp is geen pinautomaat of bank. Dan zou ik terug naar Puno moeten en daar moet je de banken dus ook met een lantaarntje zoeken. Dan ben je dus minstens een halve dag onderweg. Er schoten me een aantal codes door mijn hoofd maar ik wist het echt niet meer. En op het overzicht van belangrijke adressen met telefoonnummers kon ik ook niets ontdekken hoe ik erachter kon komen. Na een1/2 uur schoot me ineens te binnen: mijn mobieltje. En daar vond ik een nummer. Het kwam me absoluut niet bekend voor maar ik moest het er mee doen. Ik was ontzettend opgelucht. Wat schetst mijn verbazing dat vanmorgen bij het pinnen er tot 2x toe de melding kwam: onjuiste code. Hetzelfde scenario van gisteren flitste weer door mijn hoofd en het feit dat ik nog maar één kans had. Daarom heb ik VISA maar opgebeld. Die zeiden dat er geen transactie poging was geweest en dat het wel vaker voorkwam dat als de verbinding niet goed was de melding foute code gegeven werd. Nu was het zo dat de receptioniste inderdaad aan de kabel had staan prutsen omdat de verbinding niet goed was. Ik was helemaal opgelucht en ik fluitend naar de receptie. Ondertussen toch nog denkend dat de code die ik nu had me onbekend voorkwam. Toen bedacht ik ineens dat ik toch niet zo stom zou zijn om die code op een logische plek op mijn telefoon te zetten. Weer flitste een code door mijn hoofd die gisteren ook al langs gekomen was. Hoe het nu precies kwam weet ik niet maar toen ik mijn pincode in moest geven en ik de gevonden code in wilde toetsen, toetste ik die code in die door mijn hoofd geschoten was, bijna alsof ik gestuurd werd. En jawel, dat bleek de juiste code te zijn! Wat een opluchting. Vervolgens kon ik mijn kamer niet in. De sleutel lag nog beneden bij de receptie. Voor de zoveelste keer de 6 trappen op en af. Maar de sleutel lag niet bij de receptie. Die bleek in een andere broekzak te zitten dan waar die normaal in zit. Ik dacht dat ik al in al mijn zakken gevoeld had. Maar blijkbaar niet. Dat krijg je als je van slag bent. Nog wat na sudderend van alle emoties heb ik mijn rugzak ingepakt en ben om 9.00 richting bushalte vertrokken.
Daar stond al een man te wachten. Dus heb ik aan hem gevraagd of hier de halte naar Paledría was. Ja dus, maar het bleek dat niet elke bus daar naar toe ging. Sommige gingen ook naar Acora. Hij regelde het keurig voor mij en ook de buschauffeur bracht me naar de busstop voor Luquina Chico. Hij reed er zelfs een stukje voor mij terug. En dat voor slechts 1 sol. Ook hier stond eens man te wachten en kwamen er later nog 2 vrouwen bij. De bus zou pas om 12.00 uur komen en het was nu nog geen 9.30 uur. Met de man heb ik toen overlegd of we niet een collectieve taxi konden nemen. Dat was prima en de man ging op zoek. Even later kwam hij met 2 louche figuren terug waarvan de één een busje had. Voor 70 soles wilde hij ons wel brengen. Het hotel kon een taxi regelen voor 85 maar de man bij de bushalte had gezegd dat een taxi uit Puno 40-50 kost. Dus heb ik gezegd dat ik maximaal 30 wilde betalen. De man hield voet bij stuk en ik natuurlijk ook. Ik was op het pleintje in het dorpje gaan zitten met de idee dat ik tot 12.00 uur moest wachten. Hier kon je in de schaduw zitten. Maar ik dacht dat er misschien toch tussendoor een collective taxi langs zou komen en dan was dit niet de beste plek. Dus terug naar de halte. Niet lang daarna kwam er een terreinwagen met laadbak de hoek om en mijn medewachter sprong er op af en hield de auto staande. We mochten allemaal mee en het kostte voor mij 30 soles. Prima. Helaas konden we niet allemaal in de cabine zitten en een vrouw sprong in de laadbak. Zij hoefde ook niet zover bleek tijdens de rit en ze hoefde ook niet te betalen. Het was een prachtige rit. De natuur van het schiereiland is erg afwisselend. Dorre vlakten en rietvelden waar koeien tot hun enkels in het water lopen wisselen elkaar af met stijle heuvels met daar tussen hier en daar dorpjes. De chauffeur had er lol in en vertelde ondertussen hoe de mensen hier leven en werken en als ik een foto wilde nemen stopte hij zelfs. Op een enkele plek is de weg geasfalteerd maar veelal is het een steentjes/zandweg. Luquina ligt op de uiterste punt van het schiereiland en heeft een haven. Nou haven is eigenlijke wat veel gezegd. Het is een kleine pier waar de boten aan kunnen meren en tussen het riet liggen aan beide kanten wat vissersroeiboten. De man stopte boven het dorp. Dat is ook de officiële bushalte. Er is geen weg voor auto's naar beneden naar de haven. Hier eindigde dus mij reis. Er was een hotel ergens wist ik maar ik ging toch liever bij een familie slapen. Dat was een kwestie van vragen aandelen bewoners hier want eigenlijk iedereen in het dorp had wel af en toe toeristen als gast. Een vrouw nodigde me uit om mijn rugzak af te doen en op een bankje onder een afdakje te wachten.Daar zaten een Engelsman en en Australiër die met een groep mee waren en slecht 1 nacht op het eiland bleven en om 12.00 uur afgehaald zouden worden. Omdat dit huis er zo goed verzorgd uitzag buiten en de mensen zelf zo keurig gekleed en gastvrij waren, wilde ik hier wel overnachten. Dat kon niet. Er is hier een president, die,maandelijks afgewisseld wordt, die de overnachtingen tussen de 32 families die aan het project meedoen verdeeld. Voor de overnachting geldt een vast tarief. 50 soles all-in met een gedeelde badkamer. Omdat het al etenstijd was en de familie waar ik naar toe moest blijkbaar niet te vinden was bood de gastheer waar ik nu was me een gratis maaltijd aan. De andere gasten waren al vertrokken en blijkbaar had hij nog wat over. Ik werd uitgenodigd in de keurige piepkleine keuken en kreeg mijn bestek op een bordje aangereikt met zelf gemaakte servetten. Ook stond er nog wat thee. Die was mierzoet en met een koffiesmaakje. Heel apart. Ik werd alleen in het keukentje gelaten om mijn eten op te eten. Dat is natuurlijk niets voor mij dus heb ik mijn borden, soep en segundo, opgepakt en mee naar buiten genomen en gevraagd of ik buiten op mocht eten. Natuurlijk. Nu kon ik tijdens het eten genieten van het prachtige uitzicht over het Titicacameer en de (schier)eilanden er achter. Het eten was heerlijk. Er zat zelfs gebakken kaas bij. Iets wat ik al een aantal dagen op mijn verlanglijstje heb staan om te proberen. Ook deze kaas is erg zout. Ik had het eten nog niet eens op toen ik werd opgehaald door mijn gastvrouw Nathalie. Het was weereven een forse klim naar boven met volle bepakking. Het huis lag namelijk boven het dorp en had een prachtig uitzicht. Zowel op Puno als op het echte Titicacameer en het tegenoverliggende schiereiland. In dit geval had ik dan mijn eigen badkamer. Maar dat leek meer dan het was. Er stond een grote ton water in de douche waar uit ik een emmer water moest scheppen om mijn behoefte mee weg te spoelen en wat ik ook kon gebruiken in het wasbakje om me mee te wassen. De douche zelf was onbruikbaar. De waterslang was niet aangesloten ondanks dat er wel een elektrische douchekop was geïnstalleerd. Dat er geen water uit de kraan kwam lag niet aan hun. De water toevoer in dit dorp is namelijk in drie secties verdeeld. De andere twee secties hebben altijd water. Maar dit gedeelte heeft het maar af en toe. Vaak 's nachts. Maar dat was verder geen punt. Alles wat je nodig hebt is er. Ze zorgen er gewoon voor dat al hun watervaten gevuld zijn. Het zal wel een deceptie zijn als je als toerist hier met een georganiseerde trip naar toe gaat en er is je beloofd dat er een warme douche is. Ik vind het iets bijzonders hebben en horen bij de manier waarop de mensen hier leven.
In de kamer , wat eigenlijk een apart huisje is, zijn 2 bedden ingemetseld. Er staat zelfs een tafeltje met 2 stoelen voor een raam met uitzicht op het meer. Wat een buitenkans voor mij.
Na me geïnstalleerd te hebben ben ik naar het meer gelopen. Ca. 1 km deels stijl naar beneden. Bij het meer kwam ik de man tegen die mij de lunch gegeven had. Hij haalde zijn koeien op. Nu ja, een koe, een stier en 2 stierkalfjes. Hier zij stier kalfjes meer gewild dan koeien omdat er geen gebruik wordt gemaakt van de melk. De stieren worden gebruikt om op het land te werken. De koeien dienen slechts voor vermenigvuldiging en de kalfjes worden hier dus ook door hun moeder gezoogd. Een heel natuurlijke en gezonde situatie lijkt mij. Wel valt het me op dat er weinig koekalfjes zijn dus ik vraag me af wat daar mee gebeurt. De beesten zijn gek op de biezen die hier in het meer groeien. Ze staan dan ook regelmatig te smikkelen in het water. De biezen worden gebruikt als dakbedekking, o.a. van de bankjes bij de haven. De kern van het riet wordt ook door de mensen gegeten. Het smaakt een beetje naar cocos en volgens de geleerden hier bevat het veel phospor, jodium en vitaminen.
Verderop is een kiezelstrand langs de rotsen. Die uitdaging om daar langs te gaan lopen ga ik vandaag niet meer aan. Ik ben teruggelopen en op een bankje in de haven gaan liggen. Genietend van de rust en het prachtige uitzicht.
Om 16.00 moest ik terug want aan het eind van de middag was er dansen met de toeristen. Die worden dan gekleed in de originele klederdracht. Dit gebeuren vindt plaats op het schoolplein. Daar wordt je in die kleren gehesen. De vrouwen dragen maar liefst 4 rokken over elkaar heen in 4 verschillende felle kleuren. Dit is hun dagelijkse dracht. Voor speciale gelegenheden kunnen dit er wel 8 zijn. Alle vrouwen hadden de fel rose als bovenste rok. Daar boven een zwart versierde bolero met lange mouwen. En daaroverheen weer een witte doek met blauw gehaakte rand. Zowel mannen als vrouwen hadden een versierd touw met ronde bolletjes om mee te zwaaien waar mee gedanst moet worden. De Chacallara. Ik mocht meedoen met de toeristen van de boot die vanmiddag gekomen was. De dans was vermoeiender dan je op het 1e gezicht zou zeggen. Als,je het ziet lijkt het allemaal zo relaxed te gaan.
We waren net voor donker thuis (17.45 uur). Ik heb nog wat aan dit verslag gewerkt en daarna was het diner ( la cena). Zoals gebruikelijk soep (quinoa dit keer) en als hoofdgerecht aardappel met erwtjes en worteltjes en heel speciaal gekruid. Dit alles ging vergezeld van een heerlijk kopje thee.
Na eten heb nog wat geschreven en gelezen in bed en toen vielen de luiken al snel dicht.de mensen hier gaan zo tussen 19.00 en 19.30 slapen en staan tussen 4.00 en 5.00 op. Dat is conform het ritme dat de natuur aangeeft.
Hiermee sluit ik dan dan dit verslag van een bijzonder drukke dag af.