de laatste dag en thuiskomst 10 en 11 november
06 December 2014 | Peru, Lima
Vandaag ga ik weer naar huis. Ik ben om 4.00 opgestaan.
Het toilet spoelde niet door. Bij het checken van de kranen bleek ook daar geen water uit te komen. Dat begon goed. Dus op zoek naar de nachtportier want ik wilde eigenlijk wel douchen. Die lag te slapen op de bank in de hal. Je merkt dat je hier in de stad bent want alles is beveiligd. Tralies voor de deur beneden en overal camera’s in het pand. Ik gaf aan dat er geen water was. Hij stond op en maakte naar mijn idee een beweging van “loop maar achter mij aan”. Dat deed ik dus. Een heel stuk verderop in de gang ging hij een deur binnen. Toen hij naar binnen ging en mij zag en keek me aan met een verbaasde blik van “wat moet jij hier nu”. En hij gebaarde me dat ik naar de douche ruimte moest gaan. Non verbale communicatie is nog moeilijker dan verbale communicatie blijkt maar weer. Al lopend naar de doucheruimte begonnen de leidingen in het hele gebouw te kreunen, piepen en te steunen. Het water was hier blijkbaar ’s nachts afgesloten en hij moest een kraan omzetten. Naar mijn idee was nu iedereen in het gebouw wel wakker. Maar goed, ik kon mijn behoefte wegspoelen en douchen. Voor mij was dat alsnog een meevaller.
Na mijn laatste spullen in mijn duffelbag gedaan te hebben nam ik die mee naar de receptie. Ik hoopte dat ik de jongeman in het andere bed op de kamer niet teveel gestoord had. Maar dat is natuurlijk ook de consequentie van het slapen met meerdere personen in één kamer. Ook het openen en sluiten van de lockers maakt nogal wat geluid. Ik wordt overigens gek van die lockers. Dat ligt aan mij omdat ik nog weleens wat vergeet te pakken en dan moet dat ding weer open en dicht en dan kom ik er vervolgens achter dat ik nog wat vergeten ben. En soms nog wel een keer. Vreselijk.
Aan de nachtportier vroeg ik of ik een wandeling in de buurt kon maken. De jongeman gaf aan dat ik het beste alleen de straat op en neer kon lopen. Daar had ik niet zo’n zin in. Ik heb wel wat foto’s van het pand genomen aan de buiten kant maar ben toen weer naar binnen gegaan. Het leek me vrij rustig op straat en in het park tegenover het hostel. Maar goed als je gewaarschuwd wordt dan is het misschien toch wel goed om daar naar te luisteren. Ik ben op het balkon gaan zitten om zo de omgeving goed in me op te nemen. Daar heb ik de conclusie getrokken dat het hier net als in elke andere stad is en dat ik best had kunnen gaan wandelen. Waarbij je natuurlijk wel alert moet blijven tijdens zo’n wandeling. Ik heb daar heerlijk mijn glaasje vruchtensap dat tevens mijn ontbijt was opgedronken.( Hier heb je stadse tijden dus is het ontbijt van 8.00 tot 10.00 uur en niet tussen 6.00 en 9.00 uur .) Op deze manier kon ik nog even genieten van de mooie statige gebouwen aan de overkant in het park en het langzaam ontwaken van de stad.
Om 5.50 stond de taxichauffeur voor de deur. Een aardige man die tijdens de rit bevestigde dat de terminal van Cruz del Sur inderdaad op maar 1,5 km was en dat je daar in een mum van tijd naar toe kon rijden. Dus niks één richting verkeer waardoor je helemaal om moest rijden. Ook hij reed in een gewone auto. Maar de man vertelde dat hij een taxi remise had. Dat stond ook op zijn identiteitsbewijs en dat betekent dat hij speciaal vervoer rijdt dus bv alleen op afroep van hotels naar het vliegveld. Of andere speciale ritten. Ik hoefde overigens maar 40 soles ipv 45 soles te betalen! We waren er binnen het half uur omdat we net voor de drukte uit waren. Daarom had de man ook zo’n haast bij het hotel. Ben je later dan duurt de rit minstens 1,5 uur.
Ik was nu 4,5 uur voor vertrek op het vliegveld. Dus heb ik het boek “vlucht uit het land van vrijheid” van Anne Meijerink uitgelezen. Ik realiseerde me later dat ik al mijn spullen nog heb en dat ik me dus de hele reis druk heb gemaakt om niks. Dit kwam door alle wellicht goed bedoelde waarschuwingen in de Lonely Planet gids, al Peter zijn waarschuwingen en mijn eigen angst om mijn spullen kwijt te raken. Een volgende reis zal ik daar absoluut anders mee omgaan.
Na 1,5 uur ging de balie eindelijk open. Het inchecken verliep zeer vlot. Ik kreeg zowaar ook al de instapkaart voor Madrid en ik had de juiste stoelen bij het raam. Dus de telefonische reservering was ook goed gegaan.
Na wat rondgekeken te hebben bij de winkels heb ik geshopt voor het wisselen van de Soles die ik nog over had. Bij het wisselkantoor van de bank kreeg ik 50 € voor 220 soles en bij het andere wisselkantoor 54€. Dat was dus snel verdiend. Van het muntgeld dat ik nog over had heb ik een glas vers vruchtensap, lang niet zo lekker en vers als op het terras in Paracas en meer dan 2x zo duur, een tamales criolles ( kip in bladerdeeg dat normaal ingepakt is in een bananenblad dichtgebonden met raffia) en voor in het vliegtuig een stuk wortelcake gekocht. De 3 soles aan kleine muntjes had ik voor het passeren van de douane in een pot voor uw kleingeld voor een goed doel willen doen maar die kon ik nergens ontdekken. Dus die gingen mee naar Nederland.
Bij de douane zorgden mijn schoenen voor het nodige tumult. Dus die moesten uit en ook mijn rugzak werd van de band gehaald. Dat klopte wel want ik had mijn zakmes dat stompe mesjes en een kapot schaartje bleek te hebben er met opzet in laten zitten. Als check. Dit ook omdat ze niet altijd even zorgvuldig zijn. Na mij kwamen mensen die verzegelde versierde flesjes met iets vloeibaars erin bij zich hadden. Als de chef niet net langs gekomen was hadden ze die toch mee mogen nemen!! Ongelooflijk want juist in dit soort flesjes kan van alles zitten. Daarvoor zijn toch deze maatregelen. Ik begrijp niet goed hoe dat met die vloeibare explosieven werkt. Want na de douane kun je gewoon flesjes water etc. kopen of vullen op het toilet en dat kun je dan zo het vliegtuig mee innemen. Ook ik heb mijn flesje middels mijn zuiveringsspuit gevuld. Een andere vrouw had 2 toilettasjes met allerhande flesjes en smeermiddelen bij zich. Die werden allemaal bekeken maar ze mocht ze wel meenemen. Wat ik heel vreemd vond. Ik vroeg me af waarom ze deze spullen niet in haar koffer had gestopt. Ook zuigflesjes met inhoud mochten mee.
Waar ik me telkens aan erger is dat je zowel voor als na de douane wel 3 tot 4 keer, terwijl je in dezelfde rij staat gevraagd wordt om je paspoort en boardingpass te laten zien. Ik begrijp daar de zin niet van.
In de duty free winkels is zo’n overvloed aan (luxe) artikelen met ook nog eens een fors prijskaartje eraan dat ik er helemaal niet goed van werd.
De prijzen van het eten en drinken lijken na de douane hetzelfde als voor de douane maar nu staat achter de cijfers een dollar teken i.p.v. de sol. Dat is 3x zo duur!
Op het toilet zat een vrouw met vliegangst aan de diaree geluiden te horen. Ik had medelijden met haar dat zal een lange en vervelende vlucht worden.
De uren wachten op het vliegveld waren me erg mee gevallen.
In het vliegtuig bleek ik net achter het achterste stuk van de vleugel te zitten. Dat verwonderde me omdat ik dacht dat ik in de staart zat. Door de stress tijdens het boeken via internet had ik niet gezien dat er nog een 2e bladzijde was met stoelen. De plattegrond van die bladzijde ging maar tot 28. Maar in het vliegtuig waren 41 rijen. Dus ik zat nog lang niet in de staart. Ik had mezelf dus mooi te pakken. Gelukkig kon ik nog net achter de vleugel langs kijken en de natuur hielp me ook door na een uurtje voor veel bewolking te zorgen die eigenlijk de hele vlucht bleef. Het was helemaal goed zo.
Voor de lunch was er kip of vlees. Ik koos vlees maar de maaltijd bestond uit pasta en er was geen vlees te zien. Gelukkig kon ik mijn “vlees”maaltijd omruilen voor een kipmaaltijd. Bij de lunch heb ik wel een glas wijn genomen maar dat hakte er best in. Misschien dat ik daarom tijdens deze 12-uur durende vlucht amper heb geslapen. Maar misschien kwam dat ook wel door de jongedame uit Madrid die naast mij zat. Eigenlijk zat ze de hele reis door te schudden. Ik ben er niet echt achter gekomen hoe ze dat deed. Het leek of ze haar haar bovenbenen telkens tegen elkaar drukte. Maar het werkte door in haar hele lijf. Ik vroeg me af of het een tik was, zenuwen of een gebrek aan voedsel. Ze at namelijk heel weinig en was erg dun.
Ineens besefte ik dat ik mijn hoofdlamp vergeten was in het hotel. Toch nog even kort gecheckt maar geen lamp. In mijn gedachten had ik die ook onder het kussen in het hostel laten liggen. Erg jammer. Ik had er veel plezier van gehad.
De oortjes van mijn ipad werken op de aansluiting van het geluid voor de films. Ik heb Malificent gezien. Een film die ik iedereen aanraadt. De boze fee uit Doornroosje wordt in een heel ander perspectief geplaatst. En een film over een kapitein van het leger die een buitenechtelijk kind had bij een negerin en toen die overleed het kind ging ophalen om voor haar (te laten) zorgen.
De overstap in Madrid verliep vlot. Ik had mijn boardingpass al en hoefde nu niet uit te checken en weer in te checken, zoals op de heenreis. Tijdens het wachten heb ik mijn rugzakje helemaal leeggehaald en zie daar. Mijn hoofdlampje. Ik was het dus niet vergeten terwijl ik het honderd procent zeker wist. Zo zie je maar hoe je eigen gedachten hun eigen waarheid maken. Een waarheid die dus niets met de werkelijkheid te maken heeft.
Ik was één van de laatsten in de boardingrij. De bus naar het vliegtuig was vol en er ontbraken nog 4 passagiers. We stonden met z’n 2-en en een medewerkster te wachten op de terugkomst van de bus. Naar mijn gevoel duurde dat heel lang. De bus reed vervolgens met 6 passagiers een heel andere richting op. Ik dacht komt dit wel goed? Het stroomde van de regen buiten en ik dacht wat gaat er nu gebeuren. Waar gaan we naar toe. Natuurlijk kwam alles goed maar ik snap nog steeds niet waarom de bus zover om moest rijden terwijl het vliegtuig vlakbij stond.
Er stonden overigens heel veel toestellen van Air Europa. Voordat ik de vlucht naar Lima boekte had ik nog nooit van deze maatschappij gehoord. Maar het blijkt dus best een grote maatschappij te zijn.
Op de borden met vluchttijden stonden 4 verschillende vluchten met 4 verschillende maatschappijen aangegeven die allemaal op dezelfde tijd naar Amsterdam vertrokken vanaf dezelfde gate. Dit werd in één vlucht verzorgd door Air Europa. Ook op Schiphol werd de aankomst van deze 4 vluchten gemeld. Heel apart. De vlucht duurde maar 2 uur. Het was bewolkt maar boven de wolken regent het niet en schijnt natuurlijk de zon. Daar werd ik geconfronteerd met een paar vliegtuigen die chemtrail sporen achterlieten. Dat is een heel luguber gezicht. Normaal is er een prachtig blauwe lucht met de witte wolken waar af en toe een blinkend vliegtuig voorbij komt met een eveneens steeds vager wordende witte streep achter zich. Nu trokken een 3 tal blinkende ijzeren vogels die na elkaar voorbij kwamen elk een bijna pikzwarte streep door het idyllische luchtruim. Het lukte me helaas niet dit goed op de gevoelige plaat vast te leggen.
Boven Belgie klaarde de lucht wat op en had ik vrij zicht op de kust. En kon ik de zeeuwse eilanden van boven bewonderen als ook de havens van Rotterdam. Maar al snel werd het zicht weer door een wolkendek weggenomen.
We landen een kwartier te vroegen maar kruisten vervolgens ook nog wel een kwartier door de polder. In de aankomsthal wachtte mij een grote verrassing. Johnny en Bob zaten mij op Schiphol op te wachten. De afspraak was dat ze me van het station in Bovenkarspel zouden halen. Gezellig keuvelend werd ik naar huis gebracht waar we nog een kop koffie dronken en ik me verbaasde over het feit dat het al zo laat was. Dat bleek mee te vallen want al mijn klokken gaven nog de zomertijd aan.
Dit was dan het einde van een heel bijzondere reis die me naast de vele ervaringen ook veel nieuwe inzichten heeft gegeven.
Het toilet spoelde niet door. Bij het checken van de kranen bleek ook daar geen water uit te komen. Dat begon goed. Dus op zoek naar de nachtportier want ik wilde eigenlijk wel douchen. Die lag te slapen op de bank in de hal. Je merkt dat je hier in de stad bent want alles is beveiligd. Tralies voor de deur beneden en overal camera’s in het pand. Ik gaf aan dat er geen water was. Hij stond op en maakte naar mijn idee een beweging van “loop maar achter mij aan”. Dat deed ik dus. Een heel stuk verderop in de gang ging hij een deur binnen. Toen hij naar binnen ging en mij zag en keek me aan met een verbaasde blik van “wat moet jij hier nu”. En hij gebaarde me dat ik naar de douche ruimte moest gaan. Non verbale communicatie is nog moeilijker dan verbale communicatie blijkt maar weer. Al lopend naar de doucheruimte begonnen de leidingen in het hele gebouw te kreunen, piepen en te steunen. Het water was hier blijkbaar ’s nachts afgesloten en hij moest een kraan omzetten. Naar mijn idee was nu iedereen in het gebouw wel wakker. Maar goed, ik kon mijn behoefte wegspoelen en douchen. Voor mij was dat alsnog een meevaller.
Na mijn laatste spullen in mijn duffelbag gedaan te hebben nam ik die mee naar de receptie. Ik hoopte dat ik de jongeman in het andere bed op de kamer niet teveel gestoord had. Maar dat is natuurlijk ook de consequentie van het slapen met meerdere personen in één kamer. Ook het openen en sluiten van de lockers maakt nogal wat geluid. Ik wordt overigens gek van die lockers. Dat ligt aan mij omdat ik nog weleens wat vergeet te pakken en dan moet dat ding weer open en dicht en dan kom ik er vervolgens achter dat ik nog wat vergeten ben. En soms nog wel een keer. Vreselijk.
Aan de nachtportier vroeg ik of ik een wandeling in de buurt kon maken. De jongeman gaf aan dat ik het beste alleen de straat op en neer kon lopen. Daar had ik niet zo’n zin in. Ik heb wel wat foto’s van het pand genomen aan de buiten kant maar ben toen weer naar binnen gegaan. Het leek me vrij rustig op straat en in het park tegenover het hostel. Maar goed als je gewaarschuwd wordt dan is het misschien toch wel goed om daar naar te luisteren. Ik ben op het balkon gaan zitten om zo de omgeving goed in me op te nemen. Daar heb ik de conclusie getrokken dat het hier net als in elke andere stad is en dat ik best had kunnen gaan wandelen. Waarbij je natuurlijk wel alert moet blijven tijdens zo’n wandeling. Ik heb daar heerlijk mijn glaasje vruchtensap dat tevens mijn ontbijt was opgedronken.( Hier heb je stadse tijden dus is het ontbijt van 8.00 tot 10.00 uur en niet tussen 6.00 en 9.00 uur .) Op deze manier kon ik nog even genieten van de mooie statige gebouwen aan de overkant in het park en het langzaam ontwaken van de stad.
Om 5.50 stond de taxichauffeur voor de deur. Een aardige man die tijdens de rit bevestigde dat de terminal van Cruz del Sur inderdaad op maar 1,5 km was en dat je daar in een mum van tijd naar toe kon rijden. Dus niks één richting verkeer waardoor je helemaal om moest rijden. Ook hij reed in een gewone auto. Maar de man vertelde dat hij een taxi remise had. Dat stond ook op zijn identiteitsbewijs en dat betekent dat hij speciaal vervoer rijdt dus bv alleen op afroep van hotels naar het vliegveld. Of andere speciale ritten. Ik hoefde overigens maar 40 soles ipv 45 soles te betalen! We waren er binnen het half uur omdat we net voor de drukte uit waren. Daarom had de man ook zo’n haast bij het hotel. Ben je later dan duurt de rit minstens 1,5 uur.
Ik was nu 4,5 uur voor vertrek op het vliegveld. Dus heb ik het boek “vlucht uit het land van vrijheid” van Anne Meijerink uitgelezen. Ik realiseerde me later dat ik al mijn spullen nog heb en dat ik me dus de hele reis druk heb gemaakt om niks. Dit kwam door alle wellicht goed bedoelde waarschuwingen in de Lonely Planet gids, al Peter zijn waarschuwingen en mijn eigen angst om mijn spullen kwijt te raken. Een volgende reis zal ik daar absoluut anders mee omgaan.
Na 1,5 uur ging de balie eindelijk open. Het inchecken verliep zeer vlot. Ik kreeg zowaar ook al de instapkaart voor Madrid en ik had de juiste stoelen bij het raam. Dus de telefonische reservering was ook goed gegaan.
Na wat rondgekeken te hebben bij de winkels heb ik geshopt voor het wisselen van de Soles die ik nog over had. Bij het wisselkantoor van de bank kreeg ik 50 € voor 220 soles en bij het andere wisselkantoor 54€. Dat was dus snel verdiend. Van het muntgeld dat ik nog over had heb ik een glas vers vruchtensap, lang niet zo lekker en vers als op het terras in Paracas en meer dan 2x zo duur, een tamales criolles ( kip in bladerdeeg dat normaal ingepakt is in een bananenblad dichtgebonden met raffia) en voor in het vliegtuig een stuk wortelcake gekocht. De 3 soles aan kleine muntjes had ik voor het passeren van de douane in een pot voor uw kleingeld voor een goed doel willen doen maar die kon ik nergens ontdekken. Dus die gingen mee naar Nederland.
Bij de douane zorgden mijn schoenen voor het nodige tumult. Dus die moesten uit en ook mijn rugzak werd van de band gehaald. Dat klopte wel want ik had mijn zakmes dat stompe mesjes en een kapot schaartje bleek te hebben er met opzet in laten zitten. Als check. Dit ook omdat ze niet altijd even zorgvuldig zijn. Na mij kwamen mensen die verzegelde versierde flesjes met iets vloeibaars erin bij zich hadden. Als de chef niet net langs gekomen was hadden ze die toch mee mogen nemen!! Ongelooflijk want juist in dit soort flesjes kan van alles zitten. Daarvoor zijn toch deze maatregelen. Ik begrijp niet goed hoe dat met die vloeibare explosieven werkt. Want na de douane kun je gewoon flesjes water etc. kopen of vullen op het toilet en dat kun je dan zo het vliegtuig mee innemen. Ook ik heb mijn flesje middels mijn zuiveringsspuit gevuld. Een andere vrouw had 2 toilettasjes met allerhande flesjes en smeermiddelen bij zich. Die werden allemaal bekeken maar ze mocht ze wel meenemen. Wat ik heel vreemd vond. Ik vroeg me af waarom ze deze spullen niet in haar koffer had gestopt. Ook zuigflesjes met inhoud mochten mee.
Waar ik me telkens aan erger is dat je zowel voor als na de douane wel 3 tot 4 keer, terwijl je in dezelfde rij staat gevraagd wordt om je paspoort en boardingpass te laten zien. Ik begrijp daar de zin niet van.
In de duty free winkels is zo’n overvloed aan (luxe) artikelen met ook nog eens een fors prijskaartje eraan dat ik er helemaal niet goed van werd.
De prijzen van het eten en drinken lijken na de douane hetzelfde als voor de douane maar nu staat achter de cijfers een dollar teken i.p.v. de sol. Dat is 3x zo duur!
Op het toilet zat een vrouw met vliegangst aan de diaree geluiden te horen. Ik had medelijden met haar dat zal een lange en vervelende vlucht worden.
De uren wachten op het vliegveld waren me erg mee gevallen.
In het vliegtuig bleek ik net achter het achterste stuk van de vleugel te zitten. Dat verwonderde me omdat ik dacht dat ik in de staart zat. Door de stress tijdens het boeken via internet had ik niet gezien dat er nog een 2e bladzijde was met stoelen. De plattegrond van die bladzijde ging maar tot 28. Maar in het vliegtuig waren 41 rijen. Dus ik zat nog lang niet in de staart. Ik had mezelf dus mooi te pakken. Gelukkig kon ik nog net achter de vleugel langs kijken en de natuur hielp me ook door na een uurtje voor veel bewolking te zorgen die eigenlijk de hele vlucht bleef. Het was helemaal goed zo.
Voor de lunch was er kip of vlees. Ik koos vlees maar de maaltijd bestond uit pasta en er was geen vlees te zien. Gelukkig kon ik mijn “vlees”maaltijd omruilen voor een kipmaaltijd. Bij de lunch heb ik wel een glas wijn genomen maar dat hakte er best in. Misschien dat ik daarom tijdens deze 12-uur durende vlucht amper heb geslapen. Maar misschien kwam dat ook wel door de jongedame uit Madrid die naast mij zat. Eigenlijk zat ze de hele reis door te schudden. Ik ben er niet echt achter gekomen hoe ze dat deed. Het leek of ze haar haar bovenbenen telkens tegen elkaar drukte. Maar het werkte door in haar hele lijf. Ik vroeg me af of het een tik was, zenuwen of een gebrek aan voedsel. Ze at namelijk heel weinig en was erg dun.
Ineens besefte ik dat ik mijn hoofdlamp vergeten was in het hotel. Toch nog even kort gecheckt maar geen lamp. In mijn gedachten had ik die ook onder het kussen in het hostel laten liggen. Erg jammer. Ik had er veel plezier van gehad.
De oortjes van mijn ipad werken op de aansluiting van het geluid voor de films. Ik heb Malificent gezien. Een film die ik iedereen aanraadt. De boze fee uit Doornroosje wordt in een heel ander perspectief geplaatst. En een film over een kapitein van het leger die een buitenechtelijk kind had bij een negerin en toen die overleed het kind ging ophalen om voor haar (te laten) zorgen.
De overstap in Madrid verliep vlot. Ik had mijn boardingpass al en hoefde nu niet uit te checken en weer in te checken, zoals op de heenreis. Tijdens het wachten heb ik mijn rugzakje helemaal leeggehaald en zie daar. Mijn hoofdlampje. Ik was het dus niet vergeten terwijl ik het honderd procent zeker wist. Zo zie je maar hoe je eigen gedachten hun eigen waarheid maken. Een waarheid die dus niets met de werkelijkheid te maken heeft.
Ik was één van de laatsten in de boardingrij. De bus naar het vliegtuig was vol en er ontbraken nog 4 passagiers. We stonden met z’n 2-en en een medewerkster te wachten op de terugkomst van de bus. Naar mijn gevoel duurde dat heel lang. De bus reed vervolgens met 6 passagiers een heel andere richting op. Ik dacht komt dit wel goed? Het stroomde van de regen buiten en ik dacht wat gaat er nu gebeuren. Waar gaan we naar toe. Natuurlijk kwam alles goed maar ik snap nog steeds niet waarom de bus zover om moest rijden terwijl het vliegtuig vlakbij stond.
Er stonden overigens heel veel toestellen van Air Europa. Voordat ik de vlucht naar Lima boekte had ik nog nooit van deze maatschappij gehoord. Maar het blijkt dus best een grote maatschappij te zijn.
Op de borden met vluchttijden stonden 4 verschillende vluchten met 4 verschillende maatschappijen aangegeven die allemaal op dezelfde tijd naar Amsterdam vertrokken vanaf dezelfde gate. Dit werd in één vlucht verzorgd door Air Europa. Ook op Schiphol werd de aankomst van deze 4 vluchten gemeld. Heel apart. De vlucht duurde maar 2 uur. Het was bewolkt maar boven de wolken regent het niet en schijnt natuurlijk de zon. Daar werd ik geconfronteerd met een paar vliegtuigen die chemtrail sporen achterlieten. Dat is een heel luguber gezicht. Normaal is er een prachtig blauwe lucht met de witte wolken waar af en toe een blinkend vliegtuig voorbij komt met een eveneens steeds vager wordende witte streep achter zich. Nu trokken een 3 tal blinkende ijzeren vogels die na elkaar voorbij kwamen elk een bijna pikzwarte streep door het idyllische luchtruim. Het lukte me helaas niet dit goed op de gevoelige plaat vast te leggen.
Boven Belgie klaarde de lucht wat op en had ik vrij zicht op de kust. En kon ik de zeeuwse eilanden van boven bewonderen als ook de havens van Rotterdam. Maar al snel werd het zicht weer door een wolkendek weggenomen.
We landen een kwartier te vroegen maar kruisten vervolgens ook nog wel een kwartier door de polder. In de aankomsthal wachtte mij een grote verrassing. Johnny en Bob zaten mij op Schiphol op te wachten. De afspraak was dat ze me van het station in Bovenkarspel zouden halen. Gezellig keuvelend werd ik naar huis gebracht waar we nog een kop koffie dronken en ik me verbaasde over het feit dat het al zo laat was. Dat bleek mee te vallen want al mijn klokken gaven nog de zomertijd aan.
Dit was dan het einde van een heel bijzondere reis die me naast de vele ervaringen ook veel nieuwe inzichten heeft gegeven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
